Με κομμένη αναπνοή, ιδρωμένο το κορμί
Σε πλησιάζω ακροβατώντας, με ρυθμό σιωπής.
Η αϋπνία μου υγρή, ράβει νύχτα την πληγή
Μην τυχόν την ψηλαφίσεις και μου φοβηθείς.
Το έργο μοιάζει να ‘ναι ατέλειωτο
Και μόνο εγώ είμαι θεατής
Στους διαδρόμους του θεάτρου σου
Να μαζεύω τα κομμάτια σου
Να στα δώσω όταν θα ‘ρθεις.
Άλλοτε κι αλλού μην πεις
Θα χαθούμε, μην αργείς
Με λυγμό που μοιάζει ανώδυνος
Προσπαθείς να μ’ αρνηθείς.
Κι είναι ο φόβος μου διαρκείς
Με φωνάζεις κι απορείς
Ξέρω, θες να μ’ αγαπήσεις
Και κλαις που δεν μπορείς.
Το έργο μοιάζει να ‘ναι ατέλειωτο
Και μόνο εγώ είμαι θεατής
Στους διαδρόμους του θεάτρου σου
Να μαζεύω τα κομμάτια σου
Να στα δώσω όταν θα ‘ρθεις.
|
Me komméni anapnoí, idroméno to kormí
Se plisiázo akrovatóntas, me rithmó siopís.
I aipnía mu igrí, rávi níchta tin pligí
Min tichón tin psilafísis ke mu fovithis.
To érgo miázi na ‘ne atélioto
Ke móno egó ime theatís
Stus diadrómus tu theátru su
Na mazevo ta kommátia su
Na sta dóso ótan tha ‘rthis.
Άllote ki allu min pis
Tha chathume, min argis
Me ligmó pu miázi anódinos
Prospathis na m’ arnithis.
Ki ine o fóvos mu diarkis
Me fonázis ki aporis
Kséro, thes na m’ agapísis
Ke kles pu den boris.
To érgo miázi na ‘ne atélioto
Ke móno egó ime theatís
Stus diadrómus tu theátru su
Na mazevo ta kommátia su
Na sta dóso ótan tha ‘rthis.
|