|
Νύχτα σκιά, μια μαχαιριά που με ξυπνά.
Αυτό το αντίο στη ψυχή βάζει φωτιά.
Έτσι απλά εγώ είμαι πια στο πουθενά
και ’συ είσαι γράμμα με δυο λόγια τυπικά.
Εσύ που ήσουν ήλιος να κοιτάζω,
εσύ κι ένα κορμί για να ταιριάζω,
εσύ που ήσουν αστέρι αναμμένο,
εσύ τώρα σβήνεις και πεθαίνω.
Δίχως μιλιά η νύχτα αυτή με προσπερνά,
χάνω τον κόσμο και ο χρόνος σταματά,
μα είναι αργά, εγώ μιλώ στη μοναξιά
και `συ περνάς στο παρελθόν οριστικά.
Εσύ που ήσουν ήλιος να κοιτάζω,
εσύ κι ένα κορμί για να ταιριάζω,
εσύ που ήσουν αστέρι αναμμένο,
εσύ τώρα σβήνεις και πεθαίνω.
|
Níchta skiá, mia macheriá pu me ksipná.
Aftó to antío sti psichí vázi fotiá.
Έtsi aplá egó ime pia sto puthená
ke ’si ise grámma me dio lógia tipiká.
Esí pu ísun ílios na kitázo,
esí ki éna kormí gia na teriázo,
esí pu ísun astéri anamméno,
esí tóra svínis ke petheno.
Díchos miliá i níchta aftí me prosperná,
cháno ton kósmo ke o chrónos stamatá,
ma ine argá, egó miló sti monaksiá
ke `si pernás sto parelthón oristiká.
Esí pu ísun ílios na kitázo,
esí ki éna kormí gia na teriázo,
esí pu ísun astéri anamméno,
esí tóra svínis ke petheno.
|
