Ο ήλιος καίει τη φοινικιά
Κι εγώ στο υπόγειο γλιστρώ
Μέσα από αλάβαστρα φθηνά
Σαν ξωτικό χαμογελά
Με βλέμμα σκούρο και υγρό
Το χέρι του κρατά κλειστό
Κι όπως στα μάτια τον κοιτώ
Δώρο μου δίνει μυστικό
Τώρα στη χούφτα μου κρατώ
Τον σκαραβαίο τον ιερό
Που ‘χει από κάτω σκαλιστό
Που ό,τι είν’ της μοίρας μου γραφτό
Μου ‘πε να μη τον λησμονώ
Απ’ την καρδιά να ευχηθώ
Γι’ αυτόν που μου ‘ναι χαρισμένος
Από γη κι από ουρανό
Να κάνω εκείνη την ευχή
Να με ζητάει όπου κι αν πάει
Να ψάχνει πάντα να με βρει
Όπου σταθεί κι όπου μιλάει
Σ’ όποιο κρεβάτι κι αν βρεθεί
Παντοτινά να μ’ αγαπάει
|
O ílios kei ti finikiá
Ki egó sto ipógio glistró
Mésa apó alávastra fthiná
San ksotikó chamogelá
Me vlémma skuro ke igró
To chéri tu kratá klistó
Ki ópos sta mátia ton kitó
Dóro mu díni mistikó
Tóra sti chufta mu krató
Ton skaraveo ton ieró
Pu ‘chi apó káto skalistó
Pu ó,ti in’ tis miras mu graftó
Mu ‘pe na mi ton lismonó
Ap’ tin kardiá na efchithó
Gi’ aftón pu mu ‘ne charisménos
Apó gi ki apó uranó
Na káno ekini tin efchí
Na me zitái ópu ki an pái
Na psáchni pánta na me vri
Όpu stathi ki ópu milái
S’ ópio kreváti ki an vrethi
Pantotiná na m’ agapái
|