Φεγγάρια σκοτεινά
θερίζουνε ξανά
τους έρωτες των δρόμων
Κι από ‘κει
μια ώρα διαρκεί
ο βίος των εντόμων
Σ’ αγαπάω και βυθίζομαι
στη ρωγμή κι απελπίζομαι
Έπεται γιατί δρέπεται
η κραυγή του θηρίου
Σ’ αγαπάω σαν οτιδήποτε
κόσμε μου έρημε κι αλύτρωτε
Τα τρωτά απορρίπτονται
στα υπόγεια του κτιρίου
Χαμένη κιβωτός
και μέσα εαυτός
που δεν ολοκληρώνει
Κι από ‘δω
αυτά μπορώ να δω
και τη ζωή σαν χιόνι
|
Fengária skotiná
therízune ksaná
tus érotes ton drómon
Ki apó ‘ki
mia óra diarki
o víos ton entómon
S’ agapáo ke vithízome
sti rogmí ki apelpízome
Έpete giatí drépete
i kravgí tu thiríu
S’ agapáo san otidípote
kósme mu érime ki alítrote
Ta trotá aporríptonte
sta ipógia tu ktiríu
Chaméni kivotós
ke mésa eaftós
pu den olokliróni
Ki apó ‘do
aftá boró na do
ke ti zoí san chióni
|