Αν είμαι ζωγραφιά, τα μάτια σου σκυφτά
Δεν παίρνεις μυρουδιά αν είμ’ αμυγδαλιά
Κι αν είμ’ αναπνοή μοιάζουν με πύλη τα δυο σου χείλη,
αδιάβατη
Κράτα μου δυο σπιθαμές
μέσα σου κι ας μη με θες
Χάρισέ μου μια γωνιά
κι ας θαρρείς πως είν’ αργά
Θα φέρω ξαστεριά στη βαρυχειμωνιά
στη σκέψη απανεμιά και ζάχαρη στην καρδιά
Μόνο μη μ’ αρνηθείς
Άνοιξε, βιάσου, τη δρασκελιά σου
πλάι μου να ‘ρθεις
Κράτα μου δυο σπιθαμές
μέσα σου κι ας μη με θες
Χάρισέ μου μια γωνιά
κι ας θαρρείς πως είναι αργά
|
An ime zografiá, ta mátia su skiftá
Den pernis mirudiá an im’ amigdaliá
Ki an im’ anapnoí miázun me píli ta dio su chili,
adiávati
Kráta mu dio spithamés
mésa su ki as mi me thes
Chárisé mu mia goniá
ki as tharris pos in’ argá
Tha féro ksasteriá sti varichimoniá
sti sképsi apanemiá ke záchari stin kardiá
Móno mi m’ arnithis
Άnikse, viásu, ti draskeliá su
plái mu na ‘rthis
Kráta mu dio spithamés
mésa su ki as mi me thes
Chárisé mu mia goniá
ki as tharris pos ine argá
|