Πω πω, τι κέφια πρέπει να `χε ο Θεός
την ώρα που ‘φτιαχνε, μωράκι μου, εσένα!
Από τα θαύματα του κόσμου τα επτά
είσαι το πρώτο, το καλύτερο, το ένα.
Φιλάκια, φιλάκια, φιλάκια πολλά
θα κλάψουν με σένα μανούλες, παιδιά
φιλάκια στο στόμα διπλά και τριπλά
φιλάκια, φιλάκια, φιλάκια πολλά.
Φιλάκια, φιλάκια, φιλάκια πολλά
θα κλάψουν με σένα μανούλες, παιδιά
φιλάκια στο στόμα διπλά και τριπλά
εγώ να πεθαίνω κι ας είσαι καλά.
Πω πω, τι σώμα και τι μάτια είν’ αυτά!
Τέτοιο παιδί γεννιέται μια φορά στο τόσο.
Χόρεψε, μάτια μου, να πάθω τη ζημιά
κι εγώ την πίστα με λουλούδια θα τη στρώσω.
|
Po po, ti kéfia prépi na `che o Theós
tin óra pu ‘ftiachne, moráki mu, eséna!
Apó ta thafmata tu kósmu ta eptá
ise to próto, to kalítero, to éna.
Filákia, filákia, filákia pollá
tha klápsun me séna manules, pediá
filákia sto stóma diplá ke triplá
filákia, filákia, filákia pollá.
Filákia, filákia, filákia pollá
tha klápsun me séna manules, pediá
filákia sto stóma diplá ke triplá
egó na petheno ki as ise kalá.
Po po, ti sóma ke ti mátia in’ aftá!
Tétio pedí genniéte mia forá sto tóso.
Chórepse, mátia mu, na pátho ti zimiá
ki egó tin písta me luludia tha ti stróso.
|