Δεν είναι λοιπόν κάθε μέρα γιορτή
Είναι στιγμές που βουλιάζει η ζωή
Μα κάθε φορά στο μαύρο βυθό
Αν μ’αγαπάς, αντέχω να ζω
Είναι πληγές που δεν κλείνουν ποτέ
Μα όταν μ’ αγγίζεις δεν πονάω
Είναι φορές που ξυπνάω στο χθες
Μα έχω τα μάτια σου για φάρο
Δεν είναι λοιπόν κάθε μέρα γιορτή
Αρκεί να είναι κάθε μέρα μαζί.
Είναι στιγμές που το γέλιο πονά
Γιατί εκεί κρύβω τον πόνο καλά
Μόνο εσύ ξέρεις το πως
Να βάλεις στα μάτια μου και πάλι το φως.
Είναι πληγές που δεν κλείνουν ποτέ
Μα όταν μ’ αγγίζεις δεν πονάω
Είναι φορές που ξυπνάω στο χθες
Μα έχω τα μάτια σου για φάρο
Δεν είναι λοιπόν κάθε μέρα γιορτή
Αρκεί να είναι κάθε μέρα μαζί.
|
Den ine lipón káthe méra giortí
Ine stigmés pu vuliázi i zoí
Ma káthe forá sto mavro vithó
An m’agapás, antécho na zo
Ine pligés pu den klinun poté
Ma ótan m’ angizis den ponáo
Ine forés pu ksipnáo sto chthes
Ma écho ta mátia su gia fáro
Den ine lipón káthe méra giortí
Arki na ine káthe méra mazí.
Ine stigmés pu to gélio poná
Giatí eki krívo ton póno kalá
Móno esí kséris to pos
Na vális sta mátia mu ke páli to fos.
Ine pligés pu den klinun poté
Ma ótan m’ angizis den ponáo
Ine forés pu ksipnáo sto chthes
Ma écho ta mátia su gia fáro
Den ine lipón káthe méra giortí
Arki na ine káthe méra mazí.
|