Το ίδιο άτομο μες στον καθρέφτη ακόμα,
θολό και άτολμο μισοκρεμάει το στόμα
κι αυτός ο αντίλαλος μες στο βυθό ν’ ανάβει
κρυφά σαν ύφαλος, σαν έρημο καράβι.
Δεν είναι ο χρόνος που κυλάει,
ούτε η παλιά καλή κολόνια η ταπείνωση.
Δεν είναι η μνήμη που τραβάει,
είναι που όλα αυτά τα χρόνια είμαι είκοσι
και περιμένω τόσα πράγματα να γίνουν.
Το ίδιο πρόσωπο μ’ αντανακλάει πάλι,
στα λάθη ολόσωστο και στα σωστά ένα χάλι.
Του λέω `’τι άφησες”; Μου λέει `’εσύ τι βρήκες”;
Και βγάζει θάλασσες και ασημένιες σφήκες.
Δεν είναι ο χρόνος που κυλάει,
ούτε η παλιά καλή κολόνια η ταπείνωση.
Δεν είναι η μνήμη που τραβάει,
είναι που όλα αυτά τα χρόνια είμαι είκοσι
και περιμένω τόσα πράγματα να γίνουν.
|
To ídio átomo mes ston kathréfti akóma,
tholó ke átolmo misokremái to stóma
ki aftós o antílalos mes sto vithó n’ anávi
krifá san ífalos, san érimo karávi.
Den ine o chrónos pu kilái,
ute i paliá kalí kolónia i tapinosi.
Den ine i mními pu travái,
ine pu óla aftá ta chrónia ime ikosi
ke periméno tósa prágmata na ginun.
To ídio prósopo m’ antanaklái páli,
sta láthi olósosto ke sta sostá éna cháli.
Tu léo `’ti áfises”; Mu léi `’esí ti vríkes”;
Ke vgázi thálasses ke asiménies sfíkes.
Den ine o chrónos pu kilái,
ute i paliá kalí kolónia i tapinosi.
Den ine i mními pu travái,
ine pu óla aftá ta chrónia ime ikosi
ke periméno tósa prágmata na ginun.
|