Κάτω στα Δωδεκάνησα
κλαίει μια καπετάνισσα
ήρθαν τα σφουγγαράδικα,
ήρθαν με το καλό, ήρθαν με το καλό,
μα ένα σφουγγαράδικο δεν ήρθε στο γιαλό,
δεν ήρθε στο γιαλό.
Και κλαίει η καπετάνισσα
και κλαίν’ τα Δωδεκάνησα
και κλαίν’ τα Δωδεκάνησα.
Η θάλασσα ταράχτηκε
κι ο καπετάνιος χάθηκε
σ’ ένα κανάλι σκοτεινό,
κάτω στη Μπαρμπαριά, κάτω στη Μπαρμπαριά,
ο καπετάνιος βούλιαξε μιαν άγρια βραδιά,
μιαν άγρια βραδιά.
Καημένη καπετάνισσα
σε κλαίν’ τα Δωδεκάνησα,
σε κλαίν’ τα Δωδεκάνησα.
|
Káto sta Dodekánisa
klei mia kapetánissa
írthan ta sfungarádika,
írthan me to kaló, írthan me to kaló,
ma éna sfungarádiko den írthe sto gialó,
den írthe sto gialó.
Ke klei i kapetánissa
ke klen’ ta Dodekánisa
ke klen’ ta Dodekánisa.
I thálassa taráchtike
ki o kapetánios cháthike
s’ éna kanáli skotinó,
káto sti Barbariá, káto sti Barbariá,
o kapetánios vuliakse mian ágria vradiá,
mian ágria vradiá.
Kaiméni kapetánissa
se klen’ ta Dodekánisa,
se klen’ ta Dodekánisa.
|