Πάντα μου μιλάς
από εκεί κι εγώ
εδώ στο όνειρο
σε αγαπημένα δικά μου
πάλι, πάλι, πάλι και πάλι
όπως ξεφεύγουν απ’ το νερό
τα ψάρια και πονάνε
στα όμορφα του ήλιου.
Πάντα μου μιλάς
από εκεί κι εγώ
εδώ στο όνειρο
όπως πέρα απ’ τον ορίζοντα
θάλλει ο άλλος ο ωραίος κόσμος
έτσι σε ρωτάω για τον ουρανό
και για το σώμα σου
και λιγοστεύω.
|
Pánta mu milás
apó eki ki egó
edó sto óniro
se agapiména diká mu
páli, páli, páli ke páli
ópos ksefevgun ap’ to neró
ta psária ke ponáne
sta ómorfa tu íliu.
Pánta mu milás
apó eki ki egó
edó sto óniro
ópos péra ap’ ton orízonta
thálli o állos o oreos kósmos
étsi se rotáo gia ton uranó
ke gia to sóma su
ke ligostevo.
|