Στην περιπέτεια μ’ έβαλες
και μέσα στην ανία
κάθε βραδιά που έρχεται
ψάχνω να βρω αιτία
δεν ξέρω πώς το μπόρεσα
εσένα να ξεχάσω
νέες ιδέες φόρεσα
κι άφησα να σε χάσω.
Και τριγυρίζω, τριγυρίζω, τριγυρίζω
και τη ζωή όπου θέλω τη χαρίζω
και δε με νοιάζει που με πάει ο καημός μου
και πόσα χρόνια ακόμα θα `μαι μοναχός μου
και θα κοιτάζω κάθε βράδυ άλλα μάτια
την άλλη μέρα μόνος να ‘μαι δυο κομμάτια
και τριγυρίζω, τριγυρίζω, τριγυρίζω
και το κορμί μου όπου θέλω το χαρίζω.
Να μπω μέσα στη μοναξιά
που μ’ άφησε εκείνη
τώρα καλά τη γνώρισα
πόνος βουνό, δε σβήνει
τις νύχτες πάντα τις περνώ
μόνος, βαλαντωμένος
μέσα στο άδειο σπίτι μου
μονάχος και καμένος.
Και τριγυρίζω, τριγυρίζω, τριγυρίζω
και τη ζωή όπου θέλω τη χαρίζω
και δε με νοιάζει που με πάει ο καημός μου
και πόσα χρόνια ακόμα θα ‘μαι μοναχός μου
και θα κοιτάζω κάθε βράδυ άλλα μάτια
την άλλη μέρα μόνος να ‘μαι δυο κομμάτια
και τριγυρίζω, τριγυρίζω, τριγυρίζω
και το κορμί μου όπου θέλω το χαρίζω.
|
Stin peripétia m’ évales
ke mésa stin anía
káthe vradiá pu érchete
psáchno na vro etía
den kséro pós to bóresa
eséna na ksecháso
nées idées fóresa
ki áfisa na se cháso.
Ke trigirízo, trigirízo, trigirízo
ke ti zoí ópu thélo ti charízo
ke de me niázi pu me pái o kaimós mu
ke pósa chrónia akóma tha `me monachós mu
ke tha kitázo káthe vrádi álla mátia
tin álli méra mónos na ‘me dio kommátia
ke trigirízo, trigirízo, trigirízo
ke to kormí mu ópu thélo to charízo.
Na bo mésa sti monaksiá
pu m’ áfise ekini
tóra kalá ti gnórisa
pónos vunó, de svíni
tis níchtes pánta tis pernó
mónos, valantoménos
mésa sto ádio spíti mu
monáchos ke kaménos.
Ke trigirízo, trigirízo, trigirízo
ke ti zoí ópu thélo ti charízo
ke de me niázi pu me pái o kaimós mu
ke pósa chrónia akóma tha ‘me monachós mu
ke tha kitázo káthe vrádi álla mátia
tin álli méra mónos na ‘me dio kommátia
ke trigirízo, trigirízo, trigirízo
ke to kormí mu ópu thélo to charízo.
|