Στο καινούργιο μου πρωινό,
το τυλιγμένο με μωβ πανό,
ξεδιπλώνω τη ζωή,
μια, αγάπης, μένει αναπνοή,
βόλτα βγάζω και την καρδιά
που κουδουνίζει ζεστά κλειδιά,
μα ο ήλιος πάλι αργεί
και νιώθω κρύα όλη τη γη.
Ανατολή, σε πεθυμήσαμε πολύ,
κόρη καλή με μια φωνή που σπάει,
μοίρα θολή, το φως σου τύψη κι απειλή,
που ‘ναι το φιλί και ποιος μας αγαπάει.
Κι αν το σήμερα μ’ αδικεί
πάω με τα λάθη μου πιο εκεί,
μ’ ένα στόμα όσο μπορώ
πίνω απ’ του κόσμου το νερό,
για μια βόμβα από χαρά,
ένα κομήτη μ’ άσπρη ουρά,
λέω τον ένοχο αδερφό
και το σκοτάδι ψηλαφώ.
Ανατολή, σε πεθυμήσαμε πολύ,
κόρη καλή με μια φωνή που σπάει,
μοίρα θολή, το φως σου τύψη κι απειλή,
που ‘ναι το φιλί και ποιος μας αγαπάει.
Ανατολή, το φως σου τύψη κι απειλή,
που ‘ναι το φιλί και ποιος μας αγαπάει.
|
Sto kenurgio mu prinó,
to tiligméno me mov panó,
ksediplóno ti zoí,
mia, agápis, méni anapnoí,
vólta vgázo ke tin kardiá
pu kudunízi zestá klidiá,
ma o ílios páli argi
ke niótho kría óli ti gi.
Anatolí, se pethimísame polí,
kóri kalí me mia foní pu spái,
mira tholí, to fos su típsi ki apilí,
pu ‘ne to filí ke pios mas agapái.
Ki an to símera m’ adiki
páo me ta láthi mu pio eki,
m’ éna stóma óso boró
píno ap’ tu kósmu to neró,
gia mia vómva apó chará,
éna komíti m’ áspri urá,
léo ton énocho aderfó
ke to skotádi psilafó.
Anatolí, se pethimísame polí,
kóri kalí me mia foní pu spái,
mira tholí, to fos su típsi ki apilí,
pu ‘ne to filí ke pios mas agapái.
Anatolí, to fos su típsi ki apilí,
pu ‘ne to filí ke pios mas agapái.
|