Ο κόσμος λάμπει
σαν ένα αστέρι,
βουνά και κάμποι,
δένδρα, νερά,
γιορτάζουν πάλι,
καθώς προβάλει
το καλοκαίρι.
Θεού χαρά!
Φωνούλες γέλια
φέρνει τ’ αγέρι
μέσ’ απ’ τ’ αμπέλια
τα καρπερά.
Παιδί αγγελούδια
ψέλνουν τραγούδια
στο καλοκαίρι.
Θεού χαρά!
Την ώρα τούτη
σκορπά ένα χέρι
χάδια και πλούτη,
κι η γη φορά,
σαν μια πορφύρα.
Ζωής πλημμύρα
το καλοκαίρι.
Θεού χαρά!
Η φύσις πέρα
ω νέοι και γέροι,
σα μια μητέρα
μας καρτερά.
Η φύσις όλη
σαν περιβόλι
το καλοκαίρι.
Θεού χαρά!
|
O kósmos lábi
san éna astéri,
vuná ke kábi,
déndra, nerá,
giortázun páli,
kathós prováli
to kalokeri.
Theu chará!
Fonules gélia
férni t’ agéri
més’ ap’ t’ abélia
ta karperá.
Pedí angeludia
psélnun tragudia
sto kalokeri.
Theu chará!
Tin óra tuti
skorpá éna chéri
chádia ke pluti,
ki i gi forá,
san mia porfíra.
Zoís plimmíra
to kalokeri.
Theu chará!
I físis péra
o néi ke géri,
sa mia mitéra
mas karterá.
I físis óli
san perivóli
to kalokeri.
Theu chará!
|