Κάνε κουράγιο μη μου πεις | Káne kurágio mi mu pis

Να στο εξηγήσω δεν μπορώ,
μα είναι βούρκος το νερό
κι ένα θολό ποτάμι.

Κι είναι φευγάτα τα πουλιά
κι όλες οι μέρες αντηλιά
και σκοτεινιά στο τζάμι.

“Κάνε κουράγιο” μη μου πεις,
θα ’ναι κουβέντα της ντροπής.

Να στο εξηγήσω δεν μπορώ,
μα νιώθω να ’μαι από καιρό
πέτρα σε ξερονήσι.

Στόμα σφιγμένο στη σιωπή,
δρόμος χωρίς επιστροφή,
τραγούδι που ’χει σβήσει.

“Κάνε κουράγιο” μη μου πεις,
θα ’ναι κουβέντα της ντροπής.

Na sto eksigíso den boró,
ma ine vurkos to neró
ki éna tholó potámi.

Ki ine fevgáta ta puliá
ki óles i méres antiliá
ke skotiniá sto tzámi.

“Káne kurágio” mi mu pis,
tha ’ne kuvénta tis ntropís.

Na sto eksigíso den boró,
ma niótho na ’me apó keró
pétra se kseronísi.

Stóma sfigméno sti siopí,
drómos chorís epistrofí,
tragudi pu ’chi svísi.

“Káne kurágio” mi mu pis,
tha ’ne kuvénta tis ntropís.