Προσμονή, το θέατρο της θλίψης
μπροστά της ακόμα και ο θάνατος φαντάζει τόσο γλυκός…
έτσι και εγώ, αφού περιπλανήθηκα σε ένα ατέλειωτο ταξίδι μέσα στο χρόνο
έγινα ένα με το μυαλό μου, ένα με τις σκέψεις, και τις αναμνήσεις…
Είμαι τώρα σ’ ένα μαγικό, μοβ ωκεανό, εδώ για πάντα…
Χίλια χρόνια στέκομαι εκεί, σε περιμένω εκεί, να γυρίσεις…
Οι φωνές καθώς πλαγιάζω,
απ’ το στόμα το αίμα μου είναι τόσο πικρό…
κοίτα τα πουλιά που πετούν ελεύθερα
κοίτα τα πουλιά που πετούν ελεύθερα
οι χαρές, τα πρόσωπα οικεία,
όμως οι εικόνες, σταματούν εδώ…
Είμαι τώρα σ’ ένα μαγικό, μοβ ωκεανό, εδώ για πάντα…
Χίλια χρόνια στέκομαι εκεί, σε περιμένω εκεί, να γυρίσεις…
μετά από χρόνια, κάποια Κυριακή…
Κοίταξε με, είμαι ζωντανός, ψάχνοντας στο φως τον εαυτό μου…
Χίλια χρόνια, στέκομαι εκεί, σε περιμένω εκεί, στο μυαλό μου.
να γυρίσεις κάποια Κυριακή…
|
Prosmoní, to théatro tis thlípsis
brostá tis akóma ke o thánatos fantázi tóso glikós…
étsi ke egó, afu periplaníthika se éna atélioto taksídi mésa sto chróno
égina éna me to mialó mu, éna me tis sképsis, ke tis anamnísis…
Ime tóra s’ éna magikó, mov okeanó, edó gia pánta…
Chília chrónia stékome eki, se periméno eki, na girísis…
I fonés kathós plagiázo,
ap’ to stóma to ema mu ine tóso pikró…
kita ta puliá pu petun elefthera
kita ta puliá pu petun elefthera
i charés, ta prósopa ikia,
ómos i ikónes, stamatun edó…
Ime tóra s’ éna magikó, mov okeanó, edó gia pánta…
Chília chrónia stékome eki, se periméno eki, na girísis…
metá apó chrónia, kápia Kiriakí…
Kitakse me, ime zontanós, psáchnontas sto fos ton eaftó mu…
Chília chrónia, stékome eki, se periméno eki, sto mialó mu.
na girísis kápia Kiriakí…
|