Ως εδώ και μη παρέκει
αρκετά σ’ ανέχτηκα,
να μου λες το ίδιο ποίημα
πόσο σε βαρέθηκα.
Ασ’ το ποίημα
ασ’ το ποίημα
κάποτε ξυπνάει το θύμα,
κάποτε ξυπνάει το θύμα
ασ’ το ποίημα
ασ’ το ποίημα.
Ήρθε τώρα κι η σειρά μου
να σου πω το ποίημα μου,
το φαντάζεσαι μια μέρα
να `σαι εσύ το θύμα μου;
Ασ’ το ποίημα
ασ’ το ποίημα
κάποτε ξυπνάει το θύμα,
κάποτε ξυπνάει το θύμα
ασ’ το ποίημα
ασ’ το ποίημα.
|
Os edó ke mi paréki
arketá s’ anéchtika,
na mu les to ídio piima
póso se varéthika.
As’ to piima
as’ to piima
kápote ksipnái to thíma,
kápote ksipnái to thíma
as’ to piima
as’ to piima.
Ήrthe tóra ki i sirá mu
na su po to piima mu,
to fantázese mia méra
na `se esí to thíma mu;
As’ to piima
as’ to piima
kápote ksipnái to thíma,
kápote ksipnái to thíma
as’ to piima
as’ to piima.
|