Εμένα δεν µε μέλλει
πως αγαπάς αλλού.
Φοβούμαι µη σου πάρουν
τη γνώμη και το νου.
Και από λίγο λίγο λίγο
και από λίγο λίγο
και από λίγο λίγο
λίγο γίνεται πολύ.
Τα µάτια σου τα µαύρα
σαν µε κοιτάζουνε,
χαμήλωσε τα, φως µου,
γιατί µε σφάζουνε
Και από λίγο λίγο λίγο
και από λίγο λίγο
και από λίγο λίγο
λίγο γίνεται πολύ.
Εσύ μ’ αυτή τη γνώμη, βρε,
κι εγώ μ’ αυτό το νου.
Να δούμε ποιος θα πέσει
στα χέρια τ’ αλλουνού.
Και από λίγο λίγο λίγο
και από λίγο λίγο
και από λίγο λίγο
λίγο γίνεται πολύ.
|
Eména den µe mélli
pos agapás allu.
Fovume µi su párun
ti gnómi ke to nu.
Ke apó lígo lígo lígo
ke apó lígo lígo
ke apó lígo lígo
lígo ginete polí.
Ta µátia su ta µavra
san µe kitázune,
chamílose ta, fos µu,
giatí µe sfázune
Ke apó lígo lígo lígo
ke apó lígo lígo
ke apó lígo lígo
lígo ginete polí.
Esí m’ aftí ti gnómi, vre,
ki egó m’ aftó to nu.
Na dume pios tha pési
sta chéria t’ allunu.
Ke apó lígo lígo lígo
ke apó lígo lígo
ke apó lígo lígo
lígo ginete polí.
|