Στην αλυσίδα τη βαριά
θα ψάξω εγώ παρηγοριά
γιατί και τούτη τη ζωή
τι να την κάνω.
Στην παγωνιά της φυλακής
να βρεις καρδιά να κρατηθείς
που πας στ’ αγκάθια κι αγαπάς
κι όλο σε χάνω.
Κόσμε μου `γινες πληγή
κι είναι το γρήγορο π `αργεί
που μου ορμήνεψε να πιω και να μεθύσω
για να παρηγορηθώ
μη τυχόν και λυπηθώ
την κακούργα την αγάπη της
να σβήσω
κι ας χαθώ.
Στη συννεφιά του Γολγοθά
σ’ ένα σταυρό που με μεθά
θα γίνει η σκέψη σου καρφί
να με καρφώνει.
Και ξημερώματα Μαγιού
θα λάβεις μάνα ενός σου γιου
τ’ άσπρο πουκάμισο
το μαύρο παντελόνι.
|
Stin alisída ti variá
tha psákso egó parigoriá
giatí ke tuti ti zoí
ti na tin káno.
Stin pagoniá tis filakís
na vris kardiá na kratithis
pu pas st’ agkáthia ki agapás
ki ólo se cháno.
Kósme mu `gines pligí
ki ine to grígoro p `argi
pu mu ormínepse na pio ke na methíso
gia na parigorithó
mi tichón ke lipithó
tin kakurga tin agápi tis
na svíso
ki as chathó.
Sti sinnefiá tu Golgothá
s’ éna stavró pu me methá
tha gini i sképsi su karfí
na me karfóni.
Ke ksimerómata Magiu
tha lávis mána enós su giu
t’ áspro pukámiso
to mavro pantelóni.
|