Είσαι τώρα για μένα
ένας ήλιος κρυμμένος,
στο γυμνό το κορμί μου
λερωμένη βροχή.
Μες στα στήθια μου είσαι
μολυσμένος αέρας
κι όπου έρωτα δίνεις
αφαιρείς τη ζωή.
Σ’ αγάπησα, θυσιάστηκα
γελάστηκα, κουράστηκα.
Γεννήθηκα σε λάθος εποχή.
Είσαι τώρα για μένα
ένας δρόμος με λάσπη,
μια εικόνα θαμμένη
στο μυαλό μου βαθιά.
Ένας φάρος σβησμένος
που κανείς δεν τον βλέπει,
ένα σώμα χαμένο
που δεν έχει καρδιά.
|
Ise tóra gia ména
énas ílios krimménos,
sto gimnó to kormí mu
leroméni vrochí.
Mes sta stíthia mu ise
molisménos aéras
ki ópu érota dínis
aferis ti zoí.
S’ agápisa, thisiástika
gelástika, kurástika.
Genníthika se láthos epochí.
Ise tóra gia ména
énas drómos me láspi,
mia ikóna thamméni
sto mialó mu vathiá.
Έnas fáros svisménos
pu kanis den ton vlépi,
éna sóma chaméno
pu den échi kardiá.
|