|
Μ’ ένα ταξίδι στο μυαλό, τα ‘ριξα όλα στο βυθό
και βγήκα στον αιώνα.
Λευκό πανάκι η καρδιά και το κορμάκι μου μπροστά
γυμνό σε μια γοργόνα.
Καπετάνιος ο καημός, δύσκολος καιρός…
Κι ένα αδέσποτο μικρό, χωρίς πατρίδα και Θεό
με κοίταξε στα μάτια
ήρθε κοντά μου μια βραδιά, κι έγιναν σκόνη τα πανιά,
και στάχτη τα κατάρτια…
Καπετάνιος ο καημός, δύσκολος καιρός…
Κι ένα ζεϊμπέκικο σαμπάχ με τη λαχτάρα της Σεράχ
σε γυάλινο ποτήρι
που ‘λεγε χίλια χρώματα να λούζονται τα σώματα
πριν βγουν στο πανηγύρι
Καπετάνιος ο καημός, δύσκολος καιρός…
|
M’ éna taksídi sto mialó, ta ‘riksa óla sto vithó
ke vgíka ston eóna.
Lefkó panáki i kardiá ke to kormáki mu brostá
gimnó se mia gorgóna.
Kapetánios o kaimós, dískolos kerós…
Ki éna adéspoto mikró, chorís patrída ke Theó
me kitakse sta mátia
írthe kontá mu mia vradiá, ki éginan skóni ta paniá,
ke stáchti ta katártia…
Kapetánios o kaimós, dískolos kerós…
Ki éna zeibékiko sabách me ti lachtára tis Serách
se giálino potíri
pu ‘lege chília chrómata na luzonte ta sómata
prin vgun sto panigiri
Kapetánios o kaimós, dískolos kerós…
|
