Γιορτάζαμε κι οι δυο την ίδια μέρα
και μοιάζανε τα χρόνια Κυριακές,
μα μπήκε στη ζωή μας η Δευτέρα,
τα όνειρά μας μείνανε στο χθες.
Κωνσταντίνου και Ελένης
εγώ φεύγω, εσύ μένεις
να μετράς μες στο σκοτάδι
τις χαμένες μας στιγμές.
Κωνσταντίνου και Ελένης
εγώ καίω, εσύ τρέμεις,
δεν λυτρώνονται στο ψέμα
της αγάπης οι φωτιές.
Σου έδινα ζωή απ’ τη ζωή μου,
ερχόσουν πάντοτε ο νικητής
κι αν έμοιαζες εσύ άνοιξή μου,
χειμώνας ήσουν άγριος, βαρύς.
Κωνσταντίνου και Ελένης
εγώ φεύγω, εσύ μένεις
να μετράς μες στο σκοτάδι
τις χαμένες μας στιγμές.
Κωνσταντίνου και Ελένης
εγώ καίω, εσύ τρέμεις,
δεν λυτρώνονται στο ψέμα
της αγάπης οι φωτιές.
|
Giortázame ki i dio tin ídia méra
ke miázane ta chrónia Kiriakés,
ma bíke sti zoí mas i Deftéra,
ta ónirá mas minane sto chthes.
Konstantínu ke Elénis
egó fevgo, esí ménis
na metrás mes sto skotádi
tis chaménes mas stigmés.
Konstantínu ke Elénis
egó keo, esí trémis,
den litrónonte sto pséma
tis agápis i fotiés.
Su édina zoí ap’ ti zoí mu,
erchósun pántote o nikitís
ki an émiazes esí ániksí mu,
chimónas ísun ágrios, varís.
Konstantínu ke Elénis
egó fevgo, esí ménis
na metrás mes sto skotádi
tis chaménes mas stigmés.
Konstantínu ke Elénis
egó keo, esí trémis,
den litrónonte sto pséma
tis agápis i fotiés.
|