|
Έβγαλα το σχολειό του δρόμου
κι έμαθα μόνο ν’ αγαπώ,
να κλαίω και να τραγουδώ
και άσπρη μέρα να μη δω.
Έβγαλα το σχολειό του δρόμου
στο πεζοδρόμιο του κόσμου,
κι έγιν’ ο ύπνος μου μικρός
και το ξενύχτι αδερφός.
Έμαθα τι είν’ ο κόσμος
και τι γύρω μου συμβαίνει.
Κι αν γελάσω στους ανθρώπους
ξέρω τι με περιμένει.
Με χίλια βάσανα στο νου μου
πήρα το δρόμο το μακρύ.
Στη Δύση, στην Ανατολή
δε βρήκα χείλη για φιλί.
Ήπια το πιο πικρό ποτήρι,
ποτέ δε μου ‘καναν χατίρι.
Οι φίλοι έγιναν εχθροί,
δεν έχει τέλος το καρφί.
|
Έvgala to scholió tu drómu
ki ématha móno n’ agapó,
na kleo ke na tragudó
ke áspri méra na mi do.
Έvgala to scholió tu drómu
sto pezodrómio tu kósmu,
ki égin’ o ípnos mu mikrós
ke to kseníchti aderfós.
Έmatha ti in’ o kósmos
ke ti giro mu simveni.
Ki an geláso stus anthrópus
kséro ti me periméni.
Me chília vásana sto nu mu
píra to drómo to makrí.
Sti Dísi, stin Anatolí
de vríka chili gia filí.
Ήpia to pio pikró potíri,
poté de mu ‘kanan chatíri.
I fíli éginan echthri,
den échi télos to karfí.
|
