Δε μίλησα στα κύματα
Δεν πήρα απ’ το θυμό τους
Μόνο τα κοίταξα βαθιά
Τους πήρα δύο μυστικά
Και τον καημό τους
Ζωγράφισα τα κύματα
Το μπλε τους και το γκρίζο
Κι έβαλα κόκκινη καρδιά
Ανάμεσα στη σκοτεινιά
Και τον λυγμό τους
Μέσα μου άκουσα φωνές
Τη μια να λέει πως με θες όσο καμία
Την άλλη να με χαιρετά
Και να μου λέει
“μακριά απ’ την τρικυμία”
Στα κύματά σου θα πνιγώ
Στην αγκαλιά σου θα σωθώ
Και θα με θες όσο καμία
Δεν άκουσα τα σύννεφα
Το παραμιλητό τους
Ούτε πως φέρνανε βροχή
Ούτε πως ψάχνανε στεριά
Για τ’ όνειρό τους
|
De mílisa sta kímata
Den píra ap’ to thimó tus
Móno ta kitaksa vathiá
Tus píra dío mistiká
Ke ton kaimó tus
Zográfisa ta kímata
To ble tus ke to gkrízo
Ki évala kókkini kardiá
Anámesa sti skotiniá
Ke ton ligmó tus
Mésa mu ákusa fonés
Ti mia na léi pos me thes óso kamía
Tin álli na me cheretá
Ke na mu léi
“makriá ap’ tin trikimía”
Sta kímatá su tha pnigó
Stin agkaliá su tha sothó
Ke tha me thes óso kamía
Den ákusa ta sínnefa
To paramilitó tus
Oíte pos férnane vrochí
Oíte pos psáchnane steriá
Gia t’ óniró tus
|