|
Λοιπόν μολύβι και χαρτί, η απόγνωση άνοιξε λαγούμι
Σκιές που χώθηκαν με λάμψεις μαχαιριού σε πιο στενό κελί
ψηλά με πέπλα αίματος Χλιμίντριζε η Σελήνη
Δεν έχει ελπίδα, ελευθερία δεν ζητά, αλλά δικαιοσύνη
Γεννήθηκε σ’ ένα λασπότοπο, κοντά στην Κατερίνη
Σκιές με λάμπες θυέλλης που γλιστρούν στου Άδη το πανί
Ο Νίκος ήταν ο πρωτότοκος, τον άλλον λέγαν Δημοσθένη
Βουβός δεσμός, εικόνα παιδική, σε άλλο χρόνο αναπλεγμένη
Ο γέρος του είχε κρυψώνα το βουνό απ’ το `45
Κι οι χωρικοί απ’ τον φόβο των Αρχών, μακραίναν κι απ’ τον γιο
Κι αυτός τους έβλεπε στρωμένους στην δουλειά και μέσα του άναβε η μανία
του στριμωγμένου ανάμεσα στο πλήθος και την Αστυνομία
Ώσπου μια μέρα χωρίς αποσκευή, τσουλώντας της τρύπας του την ρόδα
Κυλάει απ’ την Μακεδονία ως εδώ, κι ακόμα που θα βγει;
Θα τρέχει πάντα για το άστρο που δε φτάνει καμιά Αστυνομία
Για τους φυγάδες αυτός ο ουρανός είν’ η παρανομία
Νίκο, αγγίζω το στοιχείο σας
Νίκο, μες τον υπόκοσμο της γλώσσας
Δυο καταδίκες έξι χρόνια για κλοπή, τον είδα όταν βγήκε
Κρατούσε πλέον μιαν απόσταση απ’ την τρέλα, όχι για να σωθεί
Αλλά για να την σώσει αν με νοείς, να λόγου χάρη ήθελε γάμο
Και τότε του `παν «έλα σε μάς για να προδώνεις» δε δέχθηκε στιγμή!
Κι απ’ την βαθειά των υπογείων τους την λύσσα, κατέφυγε στην επαρχία
Μα όπου κιαν πήγε, το σήμα είχε σταλεί, στην Σαλλονίκη τον τσακίσαν
Σχεδόν τρεκλίζοντας ξανά `ρθε στην Αθηνά, και τότε πιάσαν τη μνηστή του
Της είπαν λόγια, βοηθήσαν κι γονείς ώσπου διέκοψε μαζί του
Κι ωστόσο ζούσε τελείως σοβαρός, υπνοβατώντας σ’ ένα κράτος
Που θριαμβεύει με μιαν ατέλειωτη στριγκλιά «διαφυγή καμιά»
Κρατώντας μόνο μια κρυφήν αναπνοή, των μπουζουκτζίδικων το γκέτο
Βαθιά εικόνα, που η έκσταση εκεί, ακόμα λειτουργεί
«ν’ ακούω» έλεγε «τα λόγια, τη φωνή, και τ’ αδελφάκι μου υψωμένο
να το κοιτάω στον χορό του μοναχό, και κάτι να παθαίνω»
Νίκο, σκυλάδικο Σαββάτο
Νίκο, σπασίματα γεμάτο
Παραγγελιά, και περιμέναν καθισμένοι, και τα ηχεία το αναγγείλαν
Κι όλα τα όργανα συλλάβαν το σκοπό για το χορό του Δημοσθένη
Καθώς ανέβαινε, η πίστα ήταν γεμάτη, ακούστηκε να ουρλιάζει
Παραγγελία, γιατί το είδε το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει
Η πίστα άδειασε, μονάχα δυο αστυνόμοι, χορεύαν, γυρνώντας του την πλάτη
τότε τους έσπρωξε ο μικρός με μια στριγκλιά «δικό μου το κομμάτι»
Τον ρίξαν κάτω σε γυαλιά κομματιασμένα, ξεφώνιζε όπως τον εσέρναν
Σαν ένα φιλμ ιλιγγιώδες η ζωής τους, του Νίκου έκαψε τα φρένα
Έξω απ’ την τρέλα δεν είχε κάτι να πιαστεί, γιατί του το `χαν διαλύσει
Κατρακυλάει στον προβολέα των σκοταδιών του, στην φρικαλέα ατραξιόν του
Με τόση βία που είναι αδύνατον να πω, τι έγινε εκεί κάτου
Το δράμα όλο συντελέστηκε θαρρώ, στον χώρο του αοράτου
Στον εαυτό του είπε «Νίκο, συγκρατήσου» τραβώντας κίολας το λεπίδι
Τον πρώτο που την έφαγε τον είδαν, με μια ταυτότητα να σκύβει
Σφαχτηκαν τρεις μαχαίρωσε άλλους έξι, φωνές, «ανοίχτε θα μας σφάξουν»
Τραβώντας έξω τον μικρό παραμιλούσε «εσένα δε θα σε πειράξουν»
Νίκο, σόι αλλοπαρμένο
Νίκο, τι έχεις καμωμένο;
Μετά κατέφυγε στο σπίτι ενός γνωστού, μα ένοιωσε ότι θα τον δώσουν
«θα φύγω» είπε «με μια βάρκα ν’ ανοιχτώ, φουρτούνες να με πνίξουν, ΝΑ!
Να τρελαθούνε, που Νίκο να γυρεύουν, και Νίκο να μην βρίσκουν»
Μα όπως βγήκε τους είδε σαν βαλέδες, ο ένας με τις χειροπέδες
Τον εκυκλώσαν και από τα γύρω μέρη, κρεμόταν η ζωή του
από ένα νήμα που δε θα `δινε σ’ αυτούς, και πέταξε μαχαίρι
Να αναγκαστούν να τον σκοτώσουν οι Αστυνόμοι, μα εκείνοι τού `ριχναν στα πόδια
Σερνόταν κι έβριζε ώσπου ένας ταβερνιάρης, του `δωσε μια με ένα καδρόνι
Η δίκη του έγινε τον άγριο Νοέμβρη, το ένιωθε άραγε κι εκείνος;
Ο Τύπος πάντως, τον πρόβαλε ανοιχτά σαν αιμοβόρο κτήνος
Τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί «παράξενο δεν ήταν»
Η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ’ αυτόν, μιαν άλλη απειλή
Το `παν επίσης λαϊκοί ένα σωρό, στον συνεργάτη ενός εντύπου
Μα ο Μπιθικώτσης τον διώχνει και του λέει «που να σου εξηγώ»
Δεν είχε μάρτυρες εκτός τ’ αφεντικό και την νοικοκυρά του
Οι δικηγόροι λέγαν «ανώμαλη ψυχή, κοιτάξτε τα χαρτιά του»
Νίκο, χωριό συσκοτισμένων
Νίκο, ποίοι σ’ έχουν κυκλωμένο;
Ο ίδιος ξέγραψε απ’ αρχής τον εαυτό του, το είπε «πρέπει να πεθάνω»
Μπήκε στον κόπο δηλαδή τον δικαστών μα αυτοί δεν μπήκαν στον δικό του
Καθώς διηγώταν την ζωή του, θαρρούσα δε θ’ αντέξω
Η δική εξελισσόταν μέσα μα η δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω
Στα γράμματά του από τη φυλακή, ο βίος δε διαφέρει
Ασφυκτιούσε σαν ζωο μυθικό, εδώ όσο κι εκεί
Μην είναι τάχα ένα ρίγος παραπέρα, που δείχνει απόσταση από το δράμα
και μεταφέρει σαν ιπτάμενο ένα θαύμα, της δικαιοσύνης την γαλέρα
Η τέχνη μου έζησε παράξενες στιγμές, και από δίκιο ξέρει
Τα κίνητρά του δεν ήταν ταπεινά, τον βλέπω σε αργές στροφές
Σαν μια Θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας
Στ’ ανυποψίαστα μπουλούκια του γλεντιού, που βιάζουν το άσυλό της
Η ουρά που αυξάνει φτύνοντάς τον ας λυσσάει, με τον ζουρλό μανδύα
και με τα ηλεκτροσόκ να τον κλονίσει, θα λάβει ότι της αξίζει
Στους λαβυρίνθους του εφιάλτη οδηγημένη, αιώνια, δίχως σωτηρία
Στην τακτική δουλεία του δικαστή, που δεν καταλαβαίνει
Νίκο, ποτέ δε θά `ναι έτσι
Νίκο, είν’ η αρρώστια που μας σώζει
Καθώς σε φέρνει πιο μακριά κι απ’ το κελί σου
Νίκο, στον ουρανό της μουσικής σου
|
Lipón molívi ke chartí, i apógnosi ánikse lagumi
Skiés pu chóthikan me lámpsis macheriu se pio stenó kelí
psilá me pépla ematos Chlimíntrize i Selíni
Den échi elpída, elefthería den zitá, allá dikeosíni
Genníthike s’ éna laspótopo, kontá stin Kateríni
Skiés me lábes thiéllis pu glistrun stu Άdi to paní
O Níkos ítan o protótokos, ton állon légan Dimosthéni
Ouvós desmós, ikóna pedikí, se állo chróno anaplegméni
O géros tu iche kripsóna to vunó ap’ to `45
Ki i choriki ap’ ton fóvo ton Archón, makrenan ki ap’ ton gio
Ki aftós tus évlepe stroménus stin duliá ke mésa tu ánave i manía
tu strimogménu anámesa sto plíthos ke tin Astinomía
Ώspu mia méra chorís aposkeví, tsulóntas tis trípas tu tin róda
Kilái ap’ tin Makedonía os edó, ki akóma pu tha vgi;
Tha tréchi pánta gia to ástro pu de ftáni kamiá Astinomía
Gia tus figádes aftós o uranós in’ i paranomía
Níko, angizo to stichio sas
Níko, mes ton ipókosmo tis glóssas
Dio katadíkes éksi chrónia gia klopí, ton ida ótan vgíke
Kratuse pléon mian apóstasi ap’ tin tréla, óchi gia na sothi
Allá gia na tin sósi an me nois, na lógu chári íthele gámo
Ke tóte tu `pan «éla se más gia na prodónis» de déchthike stigmí!
Ki ap’ tin vathiá ton ipogion tus tin líssa, katéfige stin eparchía
Ma ópu kian píge, to síma iche stali, stin Salloníki ton tsakísan
Schedón treklízontas ksaná `rthe stin Athiná, ke tóte piásan ti mnistí tu
Tis ipan lógia, voithísan ki gonis óspu diékopse mazí tu
Ki ostóso zuse telios sovarós, ipnovatóntas s’ éna krátos
Pu thriamvevi me mian atélioti strigkliá «diafigí kamiá»
Kratóntas móno mia krifín anapnoí, ton buzuktzídikon to gkéto
Oathiá ikóna, pu i ékstasi eki, akóma liturgi
«n’ akuo» élege «ta lógia, ti foní, ke t’ adelfáki mu ipsoméno
na to kitáo ston choró tu monachó, ke káti na patheno»
Níko, skiládiko Savváto
Níko, spasímata gemáto
Parangeliá, ke periménan kathisméni, ke ta ichia to anangilan
Ki óla ta órgana sillávan to skopó gia to choró tu Dimosthéni
Kathós anévene, i písta ítan gemáti, akustike na urliázi
Parangelía, giatí to ide to kakó me draskeliés na plisiázi
I písta ádiase, monácha dio astinómi, chorevan, girnóntas tu tin pláti
tóte tus ésprokse o mikrós me mia strigkliá «dikó mu to kommáti»
Ton ríksan káto se gialiá kommatiasména, ksefónize ópos ton esérnan
San éna film ilingiódes i zoís tus, tu Níku ékapse ta fréna
Έkso ap’ tin tréla den iche káti na piasti, giatí tu to `chan dialísi
Katrakilái ston provoléa ton skotadión tu, stin frikaléa atraksión tu
Me tósi vía pu ine adínaton na po, ti égine eki kátu
To dráma ólo sinteléstike tharró, ston chóro tu aorátu
Ston eaftó tu ipe «Níko, sigkratísu» travóntas kíolas to lepídi
Ton próto pu tin éfage ton idan, me mia taftótita na skívi
Sfachtikan tris macherose állus éksi, fonés, «anichte tha mas sfáksun»
Travóntas ékso ton mikró paramiluse «eséna de tha se piráksun»
Níko, sói alloparméno
Níko, ti échis kamoméno;
Metá katéfige sto spíti enós gnostu, ma éniose óti tha ton dósun
«tha fígo» ipe «me mia várka n’ anichtó, furtunes na me pníksun, NA!
Na trelathune, pu Níko na girevun, ke Níko na min vrískun»
Ma ópos vgíke tus ide san valédes, o énas me tis chiropédes
Ton ekiklósan ke apó ta giro méri, kremótan i zoí tu
apó éna níma pu de tha `dine s’ aftus, ke pétakse macheri
Na anagkastun na ton skotósun i Astinómi, ma ekini tu `richnan sta pódia
Sernótan ki évrize óspu énas taverniáris, tu `dose mia me éna kadróni
I díki tu égine ton ágrio Noémvri, to éniothe árage ki ekinos;
O Típos pántos, ton próvale anichtá san emovóro ktínos
Ta ídia légan ke polli proodeftiki «parákseno den ítan»
I símvasí tus diesthánthike s’ aftón, mian álli apilí
To `pan epísis laiki éna soró, ston sinergáti enós entípu
Ma o Bithikótsis ton dióchni ke tu léi «pu na su eksigó»
Den iche mártires ektós t’ afentikó ke tin nikokirá tu
I dikigóri légan «anómali psichí, kitákste ta chartiá tu»
Níko, chorió siskotisménon
Níko, pii s’ échun kikloméno;
O ídios kségrapse ap’ archís ton eaftó tu, to ipe «prépi na petháno»
Bíke ston kópo diladí ton dikastón ma afti den bíkan ston dikó tu
Kathós diigótan tin zoí tu, tharrusa de th’ antékso
I dikí ekselissótan mésa ma i dikeosíni ítan ap’ ékso
Sta grámmatá tu apó ti filakí, o víos de diaféri
Asfiktiuse san zoo mithikó, edó óso ki eki
Min ine tácha éna rígos parapéra, pu dichni apóstasi apó to dráma
ke metaféri san iptámeno éna thafma, tis dikeosínis tin galéra
I téchni mu ézise paráksenes stigmés, ke apó díkio kséri
Ta kínitrá tu den ítan tapiná, ton vlépo se argés strofés
San mia Theótita pu líi ton panikó tis ke diastéllete ksespóntas
St’ anipopsíasta bulukia tu glentiu, pu viázun to ásiló tis
I urá pu afksáni ftínontás ton as lissái, me ton zurló mandía
ke me ta ilektrosók na ton klonísi, tha lávi óti tis aksízi
Stus lavirínthus tu efiálti odigiméni, eónia, díchos sotiría
Stin taktikí dulia tu dikastí, pu den katalaveni
Níko, poté de thá `ne étsi
Níko, in’ i arróstia pu mas sózi
Kathós se férni pio makriá ki ap’ to kelí su
Níko, ston uranó tis musikís su
|
