|
Αλλιώς μου την παράσταινες, μάνα μου, τη ζωή,
σαν ήμουνα παιδί, σαν ήμουνα βλαστάρι,
κι όταν ονειρευόμουνα, μικρό παιδί, βιαζόμουνα
να γίνω παλικάρι.
Μάνα μου δε μου το είπες ότι είναι η ζωή
μια χαρά και δέκα πίκρες, μάνα μου δε μου το είπες,
αν γελάσω το βραδάκι θα δακρύσω το πρωί,
αν γελάσω το βραδάκι θα δακρύσω το πρωί.
Αλλιώς τη φανταζόμουνα, μάνα μου, τη ζωή,
σαν ήμουνα παιδί κι έπαιζα μες στους δρόμους,
να μεγαλώσω βιάστηκα μα γρήγορα κουράστηκα,
να παίζω με τους πόνους.
Μάνα μου δε μου το είπες ότι είναι η ζωή
μια χαρά και δέκα πίκρες, μάνα μου δε μου το είπες,
αν γελάσω το βραδάκι θα δακρύσω το πρωί,
αν γελάσω το βραδάκι θα δακρύσω το πρωί.
|
Alliós mu tin parástenes, mána mu, ti zoí,
san ímuna pedí, san ímuna vlastári,
ki ótan onirevómuna, mikró pedí, viazómuna
na gino palikári.
Mána mu de mu to ipes óti ine i zoí
mia chará ke déka píkres, mána mu de mu to ipes,
an geláso to vradáki tha dakríso to pri,
an geláso to vradáki tha dakríso to pri.
Alliós ti fantazómuna, mána mu, ti zoí,
san ímuna pedí ki épeza mes stus drómus,
na megalóso viástika ma grígora kurástika,
na pezo me tus pónus.
Mána mu de mu to ipes óti ine i zoí
mia chará ke déka píkres, mána mu de mu to ipes,
an geláso to vradáki tha dakríso to pri,
an geláso to vradáki tha dakríso to pri.
|
