Φάλτσες οι εικόνες και οι θολές οι νότες
κάποτε ήμασταν αγάπης ταξιδιώτες
ανοίγαμε φτερά για μέρη μακρινά
που τώρα δεν υπάρχουν πια
Τρίζουν οι σκέψεις μου σαν να `τανε Ερινύες
μπαίνουν στα λόγια μου ασπρόμαυρες κυρίες
που χάσανε το παιχνίδι που χρόνια πολεμά
ποτέ να μην τελειώνω να μαθαίνω ν’ αγαπώ
Έρωτας είναι μια φωτιά που σιγοκαίει
ένα πλάσμα μες στην αγκαλιά μου κλαίει
είναι η λάμψη από το πρώτο φως της μέρας
μια κρύα αύρα κι ένας δροσερός αέρας
Έρωτας είναι μια αρρώστια τρομερή
μεγαλώνει την καρδιά σου λίγο πριν τη καταπιεί
ο πυρετός, ο ιδρώτας και ο πόνος
τρία βήματα πριν μείνεις πάλι μόνος
Κρύβω τις λέξεις μες στο άρωμα του ονείρου
Για να διαλέξεις τη στιγμή
που θα σου κλείνουν τα μάτια σου απαλά
νεράιδες της φωτιάς, που θα σου στέλνω από μακριά
|
Fáltses i ikónes ke i tholés i nótes
kápote ímastan agápis taksidiótes
anigame fterá gia méri makriná
pu tóra den ipárchun pia
Trízun i sképsis mu san na `tane Eriníes
benun sta lógia mu asprómavres kiríes
pu chásane to pechnídi pu chrónia polemá
poté na min telióno na matheno n’ agapó
Έrotas ine mia fotiá pu sigokei
éna plásma mes stin agkaliá mu klei
ine i lámpsi apó to próto fos tis méras
mia kría avra ki énas droserós aéras
Έrotas ine mia arróstia tromerí
megalóni tin kardiá su lígo prin ti katapii
o piretós, o idrótas ke o pónos
tría vímata prin minis páli mónos
Krívo tis léksis mes sto ároma tu oniru
Gia na dialéksis ti stigmí
pu tha su klinun ta mátia su apalá
neráides tis fotiás, pu tha su stélno apó makriá
|