Θα ’ρθω μια μέρα να σε βρω,
να ’ναι πρωί, να ’ναι γιορτή,
θα ’ρθω μια μέρα να σου πω
τι είναι καημός και τι ντροπή.
Μάθαμε να ζούμε μόνοι,
το σκοτάδι μας πληγώνει,
το σκοτάδι μας πληγώνει,
δεν έχει αρχή.
Μάθαμε να κλαίμε χώρια,
τούτη δω η στεναχώρια,
τούτη δω η στεναχώρια
δεν έχει αρχή.
Θα ’ρθω μια μέρα να σε δω,
να ’σαι ξανά εσύ κι εγώ,
θα ’ρθω ν’ ακούσω να μου λες
για τούτη την ντροπή πώς κλαις.
Μάθαμε να ζούμε μόνοι,
το σκοτάδι μας πληγώνει,
το σκοτάδι μας πληγώνει,
δεν έχει αρχή.
Μάθαμε να κλαίμε χώρια,
τούτη δω η στεναχώρια,
τούτη δω η στεναχώρια
δεν έχει αρχή.
|
Tha ’rtho mia méra na se vro,
na ’ne pri, na ’ne giortí,
tha ’rtho mia méra na su po
ti ine kaimós ke ti ntropí.
Máthame na zume móni,
to skotádi mas pligóni,
to skotádi mas pligóni,
den échi archí.
Máthame na kleme chória,
tuti do i stenachória,
tuti do i stenachória
den échi archí.
Tha ’rtho mia méra na se do,
na ’se ksaná esí ki egó,
tha ’rtho n’ akuso na mu les
gia tuti tin ntropí pós kles.
Máthame na zume móni,
to skotádi mas pligóni,
to skotádi mas pligóni,
den échi archí.
Máthame na kleme chória,
tuti do i stenachória,
tuti do i stenachória
den échi archí.
|