|
Κοίτα να δεις
που η αγάπη αυτή
που λέγαμε θα ζει για πάντα,
πως τελειώνει
Κοίτα να δεις
που από εξαίρεση θα γίνουμε κανόνας
μ’ ένα απλό αντίο
Κοίτα να δεις
πως βρήκε ευκαιρία ο χειμώνας
και στο στήθος μου τρυπώνει
και ξαφνικά γίναμε δύο
Με ποιο δικαίωμα την πόρτα κλείνεις
με ποιο δικαίωμα μόνο μ’ αφήνεις
μετά απ’ όλα αυτά που έκανα για σένα
σαν το μπλουζάκι με πετάς στα λερωμένα
σαν τον καπνό απ’ τα τσιγάρα τα μισοσβησμένα
με ποιο δικαίωμα να ζεις χωρίς εμένα
Κοίτα να δεις
που τώρα πρέπει
στο πεζοδρόμιο απέναντι αν σε δω
να σ’ αγνοήσω
Κοίτα να δεις
εμείς, δυο άνθρωποι
που χάραξαν στο δρόμο μια πορεία
Κοίτα να δεις
που τώρα πρέπει
τ’ όνομά σου απ το θυροτηλέφωνο να σβήσω
τι ειρωνεία, τι ειρωνεία
Με ποιο δικαίωμα την πόρτα κλείνεις
με ποιο δικαίωμα μόνο μ’ αφήνεις
μετά απ’ όλα αυτά που έκανα για σένα
σαν το μπλουζάκι με πετάς στα λερωμένα
σαν τον καπνό απ’ τα τσιγάρα τα μισοσβησμένα
με ποιο δικαίωμα να ζεις χωρίς εμένα
|
Kita na dis
pu i agápi aftí
pu légame tha zi gia pánta,
pos telióni
Kita na dis
pu apó ekseresi tha ginume kanónas
m’ éna apló antío
Kita na dis
pos vríke efkería o chimónas
ke sto stíthos mu tripóni
ke ksafniká giname dío
Me pio dikeoma tin pórta klinis
me pio dikeoma móno m’ afínis
metá ap’ óla aftá pu ékana gia séna
san to bluzáki me petás sta leroména
san ton kapnó ap’ ta tsigára ta misosvisména
me pio dikeoma na zis chorís eména
Kita na dis
pu tóra prépi
sto pezodrómio apénanti an se do
na s’ agnoíso
Kita na dis
emis, dio ánthropi
pu cháraksan sto drómo mia poria
Kita na dis
pu tóra prépi
t’ ónomá su ap to thirotiléfono na svíso
ti ironia, ti ironia
Me pio dikeoma tin pórta klinis
me pio dikeoma móno m’ afínis
metá ap’ óla aftá pu ékana gia séna
san to bluzáki me petás sta leroména
san ton kapnó ap’ ta tsigára ta misosvisména
me pio dikeoma na zis chorís eména
|
