|
Έναν άνθρωπο ζητάω
να μ’ αγαπάει,
κοντά μου να ‘ναι
βράδυ και πρωί.
Έναν άνθρωπο ζητάω
να με πονάει,
να νιώθει τη δική μου
την ψυχή.
Κι αυτός, Θεέ μου
κι αυτός, Θεέ μου, να ‘σουν εσύ
που μου ’χεις κάνει
μαύρη τη ζωή.
Έναν άνθρωπο
να με καταλαβαίνει,
τι θέλω και πώς
βλέπω τη ζωή.
Έναν άνθρωπο που
να μη με πικραίνει
χωρίς κανένα λόγο
κι αφορμή.
Κι αυτός, Θεέ μου
κι αυτός, Θεέ μου, να ‘σουν εσύ
που μου ‘χεις κάνει
μαύρη τη ζωή.
Κι αυτός, Θεέ μου
κι αυτός, Θεέ μου, να ‘σουν εσύ
που μου ’χεις κάνει
μαύρη τη ζωή.
|
Έnan ánthropo zitáo
na m’ agapái,
kontá mu na ‘ne
vrádi ke pri.
Έnan ánthropo zitáo
na me ponái,
na nióthi ti dikí mu
tin psichí.
Ki aftós, Theé mu
ki aftós, Theé mu, na ‘sun esí
pu mu ’chis káni
mavri ti zoí.
Έnan ánthropo
na me katalaveni,
ti thélo ke pós
vlépo ti zoí.
Έnan ánthropo pu
na mi me pikreni
chorís kanéna lógo
ki aformí.
Ki aftós, Theé mu
ki aftós, Theé mu, na ‘sun esí
pu mu ‘chis káni
mavri ti zoí.
Ki aftós, Theé mu
ki aftós, Theé mu, na ‘sun esí
pu mu ’chis káni
mavri ti zoí.
|
