|
Μείνε κι απόψε, πάνω στου κόσμου το κατάστρωμα
πάνω στα σίδερα που έφτιαξες σε μένα
κάποια μέρα για να βγάλω φτερά
Μείνε κι απόψε, όπως και τότε που μου έλεγες
πως η αγάπη είναι τρέλα, είναι δρόμος
που αν τον πάρεις θα σε βγάλει μακριά
Μα αν πεις πως φεύγεις και πας στα ξένα
στάχτη να γίνει το κορμάκι σου
πάνω στις αγάπες που θα βρεις
χίλια κομμάτια όλα τα χρόνια
θα τα κρατάς μέσα στα χέρια σου
κραυγή θα γίνουν λίγο πριν χαθείς
Μείνε κι απόψε, πάνω στον ήλιο που μου χάρισες
πάνω στις λέξεις κι αν αντέξεις
θα μπορέσεις να ξεφύγεις απ’τα μαύρα νερά
Μα αν πεις πως φεύγεις και πας στα ξένα
στάχτη να γίνει το κορμάκι σου
πάνω στις αγάπες που θα βρεις
χίλια κομμάτια όλα τα χρόνια
θα τα κρατάς μέσα στα χέρια σου
κραυγή θα γίνουν λίγο πριν χαθείς
|
Mine ki apópse, páno stu kósmu to katástroma
páno sta sídera pu éftiakses se ména
kápia méra gia na vgálo fterá
Mine ki apópse, ópos ke tóte pu mu éleges
pos i agápi ine tréla, ine drómos
pu an ton páris tha se vgáli makriá
Ma an pis pos fevgis ke pas sta kséna
stáchti na gini to kormáki su
páno stis agápes pu tha vris
chília kommátia óla ta chrónia
tha ta kratás mésa sta chéria su
kravgí tha ginun lígo prin chathis
Mine ki apópse, páno ston ílio pu mu chárises
páno stis léksis ki an antéksis
tha borésis na ksefígis ap’ta mavra nerá
Ma an pis pos fevgis ke pas sta kséna
stáchti na gini to kormáki su
páno stis agápes pu tha vris
chília kommátia óla ta chrónia
tha ta kratás mésa sta chéria su
kravgí tha ginun lígo prin chathis
|
