|
Κοντεύω να γίνω κουρέλι
αν θα μείνω
Μα μένω
Το λέω κάθε λίγο
πως πρέπει να φύγω
Μα μένω
Σαν κάθε απιστία
με τρώει η υποψία
Μα μένω
Μένω και ντρέπομαι ίσως
Που κρύβω το μίσος
Και μένω
Υπάρχει ένα ψέμα
Σε κάθε του βλέμμα
Γραμμένο
Τα λόγια του κρύα
Με πνίγει η πικρία
Μα μένω
Την πόρτα χτυπάει
Κι ούτε ξέρω που πάει
Κι υπομένω
Κι αν γίνομαι λιώμα
Τον θέλω ακόμα
Και μένω
Μα αλίμονό του κι αλίμονό μου
Αν βρω τον άλλον τον εαυτό μου
Μα αλίμονό του κι αλίμονό μου
Πικρό το γέλιο αλλά δικό μου
Αυτός ό,τι κάνει
Να μη λέω φτάνει
Να μένω
Στα χείλη το όχι
Για καθετί το `χει
Ειπωμένο
Το λέει η περηφάνια
Εγώ στην αφάνεια
Να μένω
Με σπάει με λυγίζει
Ή έτσι νομίζει
Και μένω
Εγώ στο σκοτάδι
Το κάθε του χάδι
Κρυμμένο
Το λέει και γελάει
«αυτή μ’ αγαπάει»
Κι υπομένω
Κι αν νιώθω γελοία
Δεν είναι δειλία
Που μένω κι υπομένω
Κι αν γίνομαι λιώμα
Τον θέλω ακόμα
Και μένω
|
Kontevo na gino kuréli
an tha mino
Ma méno
To léo káthe lígo
pos prépi na fígo
Ma méno
San káthe apistía
me trói i ipopsía
Ma méno
Méno ke ntrépome ísos
Pu krívo to mísos
Ke méno
Ipárchi éna pséma
Se káthe tu vlémma
Gramméno
Ta lógia tu kría
Me pnígi i pikría
Ma méno
Tin pórta chtipái
Ki ute kséro pu pái
Ki ipoméno
Ki an ginome lióma
Ton thélo akóma
Ke méno
Ma alímonó tu ki alímonó mu
An vro ton állon ton eaftó mu
Ma alímonó tu ki alímonó mu
Pikró to gélio allá dikó mu
Aftós ó,ti káni
Na mi léo ftáni
Na méno
Sta chili to óchi
Gia kathetí to `chi
Ipoméno
To léi i perifánia
Egó stin afánia
Na méno
Me spái me ligizi
Ή étsi nomízi
Ke méno
Egó sto skotádi
To káthe tu chádi
Krimméno
To léi ke gelái
«aftí m’ agapái»
Ki ipoméno
Ki an niótho gelia
Den ine dilía
Pu méno ki ipoméno
Ki an ginome lióma
Ton thélo akóma
Ke méno
|
