Τώρα από σένα τι να θυμηθώ,
μόνος να ζήσω ξανά προσπαθώ,
και προσποιούμαι πως είμαι καλά,
πώς δε με νοιάζει για σένα άλλο πια.
Μα μέσα μου πονάω και υποφέρω,
η σκέψη σου μου σκίζει την καρδιά,
μπορεί να λέω δε θέλω να σε ξέρω,
μα μέσα μου εσύ είσαι ξανά.
Μα μέσα μου και απόψε σ’ αγαπάω,
και ας μου έκανες εσύ τόσο κακό,
σε όλους λέω πώς σε ξεπερνάω,
μα μέσα μου για σένα μόνο ζω.
Τώρα από σένα τι να θυμηθώ,
τα αντίο νίκησαν τα σ’ αγαπώ,
πόσα μου έκανες ήταν πολλά,
άδικα φέρθηκες τόσο σκληρά.
|
Tóra apó séna ti na thimithó,
mónos na zíso ksaná prospathó,
ke prospiume pos ime kalá,
pós de me niázi gia séna állo pia.
Ma mésa mu ponáo ke ipoféro,
i sképsi su mu skízi tin kardiá,
bori na léo de thélo na se kséro,
ma mésa mu esí ise ksaná.
Ma mésa mu ke apópse s’ agapáo,
ke as mu ékanes esí tóso kakó,
se ólus léo pós se ksepernáo,
ma mésa mu gia séna móno zo.
Tóra apó séna ti na thimithó,
ta antío níkisan ta s’ agapó,
pósa mu ékanes ítan pollá,
ádika férthikes tóso sklirá.
|