Ναι, είν’ αργά,
τώρα δεν είσαι πια εδώ,
είσαι μακριά και δε μ’ ακούς που τραγουδώ
για σένα μόνο.
Ναι, είν’ αργά,
τώρα τι βγαίνει αν σ’ αγαπώ,
σαν μια σκιά πέρασα δίπλα σου κι εγώ
σε κάποιο δρόμο.
Μια περιπέτεια, μι’ αγάπη μικρή
μια ιστορία γλυκιά και πικρή
ένα φεγγάρι που ζει μια βραδιά
ένα πικρό “έχε γεια”.
Ποιος θα μου πει
αν είχες μέσα σου ψυχή;
Στα βήματά σου πέφτει αγέρας και βροχή
και τα σκορπάει.
Μη λυπηθείς,
δες την αλήθεια καθαρά,
περνάει το τρένο της αγάπης μια φορά
και δε γυρνάει.
|
Ne, in’ argá,
tóra den ise pia edó,
ise makriá ke de m’ akus pu tragudó
gia séna móno.
Ne, in’ argá,
tóra ti vgeni an s’ agapó,
san mia skiá pérasa dípla su ki egó
se kápio drómo.
Mia peripétia, mi’ agápi mikrí
mia istoría glikiá ke pikrí
éna fengári pu zi mia vradiá
éna pikró “éche gia”.
Pios tha mu pi
an iches mésa su psichí;
Sta vímatá su péfti agéras ke vrochí
ke ta skorpái.
Mi lipithis,
des tin alíthia kathará,
pernái to tréno tis agápis mia forá
ke de girnái.
|