Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο εκεί που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ’ άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.
Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.
|
Ke na, ti thélo tóra na sas po
Mes stis Indíes, mésa stin póli tis Kalkutas,
fráksan to drómo s’ énan ánthropo.
Alisodésan énan ánthropo eki pu evádize.
Na to lipón giatí den katadéchume
na ipsóso to kefáli st’ astrofótista diastímata.
Tha pite, t’ ástra ine makriá
ki i gi mas tósi da mikrí.
E, to lipón, ó,ti ke na ine t’ ástra,
egó ti glóssa mu tus vgázo.
Gia ména, to lipón, to pio ekpliktikó,
pio epivlitikó, pio mistiriakó ke pio megálo,
ine énas ánthropos pu ton bodízun na vadízi,
ine énas ánthropos pu ton alisodénune.
|