|
Οι ψιχάλες που πέφτουν σε καίνε
μες στις στάχτες σου σπίθα καμιά
σ’ αγαπάω όλα γύρω δε λένε
κι η συγγνώμη σου είναι σκιά.
Τώρα μιλάει η σιωπή και παίρνει χρώμα
έχει ψυχή, έχει καρδία κι άυλο σώμα.
Τώρα μιλάει η σιωπή γίνεται κράμα
σμίγει το γέλιο, το ατσάλι και το δράμα.
Τώρα μιλάει η σιωπή και σε ορίζει
ξύνει πληγές, βουρκώνει μάτια και σε βρίζει
και σε ρωτάει η σιωπή με ποιονε είσαι
κι εσύ την ίδια σου την ύπαρξη αρνείσαι
τώρα μιλάει η σιωπή.
Μες στα μάτια σου βλέπω τη νύχτα
που το μαύρο της χρώμα ποθώ
τα ατσάλινα τείχη σου ριχ’ τα
να βρεθούμε στο ίδιο σταθμό.
Τώρα μιλάει η σιωπή και παίρνει χρώμα
έχει ψυχή, έχει καρδία κι άυλο σώμα.
Τώρα μιλάει η σιωπή γίνεται κράμα
σμίγει το γέλιο, το ατσάλι και το δράμα.
Τώρα μιλάει η σιωπή και σε ορίζει
ξύνει πληγές, βουρκώνει μάτια και σε βρίζει
και σε ρωτάει η σιωπή με ποιονε είσαι
κι εσύ την ίδια σου την ύπαρξη αρνείσαι
τώρα μιλάει η σιωπή.
|
I psicháles pu péftun se kene
mes stis stáchtes su spítha kamiá
s’ agapáo óla giro de léne
ki i singnómi su ine skiá.
Tóra milái i siopí ke perni chróma
échi psichí, échi kardía ki áilo sóma.
Tóra milái i siopí ginete kráma
smígi to gélio, to atsáli ke to dráma.
Tóra milái i siopí ke se orízi
ksíni pligés, vurkóni mátia ke se vrízi
ke se rotái i siopí me pione ise
ki esí tin ídia su tin íparksi arnise
tóra milái i siopí.
Mes sta mátia su vlépo ti níchta
pu to mavro tis chróma pothó
ta atsálina tichi su rich’ ta
na vrethume sto ídio stathmó.
Tóra milái i siopí ke perni chróma
échi psichí, échi kardía ki áilo sóma.
Tóra milái i siopí ginete kráma
smígi to gélio, to atsáli ke to dráma.
Tóra milái i siopí ke se orízi
ksíni pligés, vurkóni mátia ke se vrízi
ke se rotái i siopí me pione ise
ki esí tin ídia su tin íparksi arnise
tóra milái i siopí.
|
