Μπορώ, τώρα που σ’ έχασα μπορώ
μπορώ μονάχη μου να κλάψω και την αλήθεια να φωνάξω, μπορώ
Κι αυτό με κάνει κι απορώ
να έχω δάκρυα στα μάτια κι ο εγωισμός να `ναι κομμάτια, μπορώ
Μα δεν μπορώ
να σε γυρίσω πάλι πίσω, δεν μπορώ
Σε χάνω κι ούτε μπορώ να έχω αντίκρυ τον καημό
να μου φωνάζει δυνατά, τι κάνω;
Μπορώ, τώρα που σ’ έχασα μπορώ
μέσα στους δρόμους να βαδίζω και τη μορφή σου ν’ αντικρίζω μπορώ
Μέσα στης πίκρας τον καημό
κάθε μου λάθος να πληρώσω και να φωνάξω λείπεις τόσο, μπορώ
|
Boró, tóra pu s’ échasa boró
boró monáchi mu na klápso ke tin alíthia na fonákso, boró
Ki aftó me káni ki aporó
na écho dákria sta mátia ki o egismós na `ne kommátia, boró
Ma den boró
na se giríso páli píso, den boró
Se cháno ki ute boró na écho antíkri ton kaimó
na mu fonázi dinatá, ti káno;
Boró, tóra pu s’ échasa boró
mésa stus drómus na vadízo ke ti morfí su n’ antikrízo boró
Mésa stis píkras ton kaimó
káthe mu láthos na pliróso ke na fonákso lipis tóso, boró
|