|
Θυμάμαι τα βραδάκια όταν παίζαμε παιδάκια στα σοκάκια της δικής μας γειτονιάς
Στην πόλη της χαράς μας πως χτυπούσε η καρδιά μας όταν όνειρα διαλέγαμε τρελά
Και ζήλευες τον Κώστα όταν πιάναμε τα πόστα για να παίξουμε κρυφτό
τα χρόνια πέρασαν μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ
Νικητές λοιπόν μας βγάλανε τα χρόνια
και τα όνειρα της νιότης, νικητές
Τα παιδιά μας παίζουν στα σοκάκια του χτες
νικητές λοιπόν για πάντα νικητές
Φυσούσε ο Βαρδάρης και μου έταζε ο Άρης όταν μεγάλωνα θα μ’ έπαιρνε αγκαλιά
Και πόσα άλλα λόγια μα γυρνάν’ τα ρολόγια κι οι μεγάλοι πια δε γίνονται παιδιά
Και ζήλευες τον Άρη σαν ερχόταν να με πάρει για να πάμε στο σχολειό
τα χρόνια πέρασαν, μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ
|
Thimáme ta vradákia ótan pezame pedákia sta sokákia tis dikís mas gitoniás
Stin póli tis charás mas pos chtipuse i kardiá mas ótan ónira dialégame trelá
Ke zíleves ton Kósta ótan piáname ta pósta gia na peksume kriftó
ta chrónia pérasan m’ agapás ke s’ agapó
Nikités lipón mas vgálane ta chrónia
ke ta ónira tis niótis, nikités
Ta pediá mas pezun sta sokákia tu chtes
nikités lipón gia pánta nikités
Fisuse o Oardáris ke mu étaze o Άris ótan megálona tha m’ éperne agkaliá
Ke pósa álla lógia ma girnán’ ta rológia ki i megáli pia de ginonte pediá
Ke zíleves ton Άri san erchótan na me pári gia na páme sto scholió
ta chrónia pérasan, m’ agapás ke s’ agapó
|
