Απ’ έξω απ’ την Αγιά Σοφιά
σου ’κανα δώρο την καρδιά
και στα στενά του Καραβά
την ομορφιά της νιότης.
Δε σε αδίκησα ποτέ,
λεβέντη μου θαλασσινέ.
Σ’ ό,τι θελήσεις λέω ναι
γιατί είσαι Πειραιώτης.
Μα αν η δική σου η καρδιά
παίζει σαν θεατρίνα,
θα κλάψουνε τα μάτια μου,
κι η θάλασσα του Πειραιά
θα πνίξει την Αθήνα.
Απ’ έξω απ’ την Αγιά Σοφιά
μου ορκίστηκες με μια ματιά
πως θα τα κόψεις τώρα πια
τα σφάλματα της νιότης.
Και σου ’ψησα γλυκό καφέ,
λεβέντη μου θαλασσινέ,
και σου ’στρωσα τον καναπέ
γιατί είσαι Πειραιώτης.
|
Ap’ ékso ap’ tin Agiá Sofiá
su ’kana dóro tin kardiá
ke sta stená tu Karavá
tin omorfiá tis niótis.
De se adíkisa poté,
levénti mu thalassiné.
S’ ó,ti thelísis léo ne
giatí ise Pireótis.
Ma an i dikí su i kardiá
pezi san theatrína,
tha klápsune ta mátia mu,
ki i thálassa tu Pireá
tha pníksi tin Athína.
Ap’ ékso ap’ tin Agiá Sofiá
mu orkístikes me mia matiá
pos tha ta kópsis tóra pia
ta sfálmata tis niótis.
Ke su ’psisa glikó kafé,
levénti mu thalassiné,
ke su ’strosa ton kanapé
giatí ise Pireótis.
|