Αχ το ποτέ, από τα χείλη σου πώς βγήκε αυτή η λέξη Και η καρδιά μου πώς στ΄ αλήθεια να τ’ αντέξει που από τους δυο μας έμεινε μόνο η μοναξιά , αχ το ποτέ
Θέλω τον άνθρωπό μου, τον συγκάτοικο μου, της καρδούλας μου το άλλο το μισό θέλω τον άνθρωπό μου, τον συνένοχο μου, τη μικρή φλεβίτσα που φουσκώνει στο λαιμό
Αχ το ποτέ, τέσσερα γράμματα, το πιο μεγάλο ψέμα μαχαίρι δίκοπο που δίψασε για αίμα με ’χει χωρίσει η απουσία σου στα δυο, αχ το ποτέ
Θέλω τον άνθρωπό μου, τον συγκάτοικο μου, της καρδούλας μου το άλλο το μισό θέλω τον άνθρωπό μου, τον συνένοχο μου, τη μικρή φλεβίτσα που φουσκώνει στο λαιμό
|
Ach to poté, apó ta chili su pós vgíke aftí i léksi Ke i kardiá mu pós st΄ alíthia na t’ antéksi pu apó tus dio mas émine móno i monaksiá , ach to poté
Thélo ton ánthropó mu, ton sigkátiko mu, tis kardulas mu to állo to misó thélo ton ánthropó mu, ton sinénocho mu, ti mikrí flevítsa pu fuskóni sto lemó
Ach to poté, téssera grámmata, to pio megálo pséma macheri díkopo pu dípsase gia ema me ’chi chorísi i apusía su sta dio, ach to poté
Thélo ton ánthropó mu, ton sigkátiko mu, tis kardulas mu to állo to misó thélo ton ánthropó mu, ton sinénocho mu, ti mikrí flevítsa pu fuskóni sto lemó
|