|
Είναι οι νύχτες του τρελού
οι πιο μεγάλες νύχτες,
κι έχει στο βάθος του μυαλού
τους φόβους τους ξενύχτες.
Κι ούτε που θέλει να ντυθεί
με τις σκιές των άλλων,
βλέπει μπροστά του τη ζωή
παιχνίδι αντιπάλων.
Αφήστε με, αφήστε με
στον κόσμο που έχω φτιάξει,
γιατί κανένας δεν μπορεί
εμένα να μ’ αλλάξει.
Αφήστε με, αφήστε με,
την τρέλα την αντέχω,
μα θέλω αυτά που αγαπώ
παρέα μου να έχω.
Είναι οι νύχτες του τρελού
οι πιο μεγάλες νύχτες,
κι έχει στο βάθος του μυαλού
τους φόβους τους ξενύχτες.
Είναι τα μάτια του τρελού
σαν μαγικά σινιάλα
που τον πηγαίνουνε αλλού,
σε όνειρα μεγάλα.
|
Ine i níchtes tu trelu
i pio megáles níchtes,
ki échi sto váthos tu mialu
tus fóvus tus kseníchtes.
Ki ute pu théli na ntithi
me tis skiés ton állon,
vlépi brostá tu ti zoí
pechnídi antipálon.
Afíste me, afíste me
ston kósmo pu écho ftiáksi,
giatí kanénas den bori
eména na m’ alláksi.
Afíste me, afíste me,
tin tréla tin antécho,
ma thélo aftá pu agapó
paréa mu na écho.
Ine i níchtes tu trelu
i pio megáles níchtes,
ki échi sto váthos tu mialu
tus fóvus tus kseníchtes.
Ine ta mátia tu trelu
san magiká siniála
pu ton pigenune allu,
se ónira megála.
|
