Όλα συμβαίνουν στο μυαλό μας
γι’ αυτό και τ’ αδιέξοδό μας
είν’ η ανίατη αρρώστια ν’ αγαπάς.
Που δίνεις δίχως να χορταίνεις
και ούτε ευχαριστώ να παίρνεις
και που ερείπιο στο τέλος καταντάς.
Σε θέλω μ’ όλο μου το αίμα,
που ζουν τα πάθη τα κρυμμένα
και δεν τα λες γιατί κι η γλώσσα θα καεί.
Κι όσα ντρεπόμαστε να πούμε
μες στη σιωπή θα νοσταλγούμε
και λες πως ζούμε μια κρυφή διπλή ζωή.
Όλα μιλούν στο πρόσωπό μας
γι’ αυτό φοβάται ο εαυτός μας
να ομολογήσει την αγάπη φανερά.
Γι’ αυτό κι η αγάπη αρρωσταίνει
κι είν’ η καρδιά μας διψασμένη
που δε μοιράζεται με κάποιον τη χαρά.
|
Όla simvenun sto mialó mas
gi’ aftó ke t’ adiéksodó mas
in’ i aníati arróstia n’ agapás.
Pu dínis díchos na chortenis
ke ute efcharistó na pernis
ke pu eripio sto télos katantás.
Se thélo m’ ólo mu to ema,
pu zun ta páthi ta krimména
ke den ta les giatí ki i glóssa tha kai.
Ki ósa ntrepómaste na pume
mes sti siopí tha nostalgume
ke les pos zume mia krifí diplí zoí.
Όla milun sto prósopó mas
gi’ aftó fováte o eaftós mas
na omologísi tin agápi fanerá.
Gi’ aftó ki i agápi arrosteni
ki in’ i kardiá mas dipsasméni
pu de mirázete me kápion ti chará.
|