|
Για μένα είναι, σου το λέω, αρκετό
ένα κενό σου μες στη μέρα να γεμίζω
ήλιος που πνίγεται σε γκρίζο ουρανό
ένα ρολόι δίχως δείκτες να κουρδίζω.
Γι’ αυτό μην έρχεσαι με τόση πονηριά
δήθεν πως έχεις τις ιδέες και τις λύσεις
εγώ γεννήθηκα στην άδεια σου ματιά
που θέλεις πάλι μ’ ένα ψέμα να γεμίσεις.
Εγώ αμέλησα να μάθω το γιατί
ποτέ δε θα ‘μαι σοβαρά μες στη ζωή σου
για μένα είναι κάθε ψέμα σου γιορτή
κι όλα τα ψέματα τελειώνουνε μαζί σου
κι όλα τα ψέματα τελειώνουνε μαζί.
Εγώ τον έρωτα έχω μάθει ν’ αγαπώ
γι’ αυτό πηγαίνω όπως πάνε τα εμπόδια
γιατί έχω μάθει την σκηνή να ξαναζώ
και συμπληρώνω τα χαμένα επεισόδια.
Κι όταν στο ψέμα σου λοιπόν παραδοθώ
αφού γελάσω όπως κάθε πικραμένος
μόνο το δάκρυ σου δε θα ‘θελα να δω
για να μη βγω απ’ τη ζωή μου αφηρημένος.
|
Gia ména ine, su to léo, arketó
éna kenó su mes sti méra na gemízo
ílios pu pnígete se gkrízo uranó
éna rolói díchos diktes na kurdízo.
Gi’ aftó min érchese me tósi poniriá
díthen pos échis tis idées ke tis lísis
egó genníthika stin ádia su matiá
pu thélis páli m’ éna pséma na gemísis.
Egó amélisa na mátho to giatí
poté de tha ‘me sovará mes sti zoí su
gia ména ine káthe pséma su giortí
ki óla ta psémata teliónune mazí su
ki óla ta psémata teliónune mazí.
Egó ton érota écho máthi n’ agapó
gi’ aftó pigeno ópos páne ta ebódia
giatí écho máthi tin skiní na ksanazó
ke sibliróno ta chaména episódia.
Ki ótan sto pséma su lipón paradothó
afu geláso ópos káthe pikraménos
móno to dákri su de tha ‘thela na do
gia na mi vgo ap’ ti zoí mu afiriménos.
|
