Όλη η ζωή ένας καημός
και πως να τον μετρήσω;
Είν’ η αγάπη ένας σταθμός
που άλλα τρένα πάνε μπρος
και άλλα πάνε πίσω.
Σαν ταξιδιάρικα πουλιά
οι άνθρωποι περνάνε
από αγκαλιά σε αγκαλιά,
φιλιά καινούργια και παλιά,
και πάντα αγαπάνε.
Όπου αγαπάει πάει ο καημός,
σ’ όποιον δεν πονάει
η νύχτα δεν περνάει.
Όπου αγαπάει πάει ο στεναγμός,
όποιος δεν πονάει πάει
και δε γυρνάει.
Χωρίς αγάπη συννεφιά
και δειλινά θλιμμένα,
Χωρίς εσένα ερημιά,
και δεν μπορώ στιγμή καμιά
που να μην έχω εσένα.
Σαν τη φωτιά που καίγεται
κι οι στάχτες της σκορπίζουν,
έτσι οι αγάπες κι οι καημοί
τελειώνουνε κάποιο πρωί
και κάποιο βράδυ αρχίζουν.
|
Όli i zoí énas kaimós
ke pos na ton metríso;
In’ i agápi énas stathmós
pu álla tréna páne bros
ke álla páne píso.
San taksidiárika puliá
i ánthropi pernáne
apó agkaliá se agkaliá,
filiá kenurgia ke paliá,
ke pánta agapáne.
Όpu agapái pái o kaimós,
s’ ópion den ponái
i níchta den pernái.
Όpu agapái pái o stenagmós,
ópios den ponái pái
ke de girnái.
Chorís agápi sinnefiá
ke diliná thlimména,
Chorís eséna erimiá,
ke den boró stigmí kamiá
pu na min écho eséna.
San ti fotiá pu kegete
ki i stáchtes tis skorpízun,
étsi i agápes ki i kaimi
teliónune kápio pri
ke kápio vrádi archízun.
|