Ξέρω πως πάλι νιώθεις μόνη
σκέψεις τρελές μαζί στο νου
Η μοναξιά σου σε σκοτώνει
τώρα που εγώ είμαι αλλού
Παίρνεις φωτιά,
μια τσάντα βαριά
μα πίστεψέ με είναι αργά
Όπου και να πας εγώ θα ‘μαι σκιά σου
πρίγκηπας, κυρίαρχος μες στα όνειρα σου
Όπου και να πας εγώ θα καταφέρω
μες στην αγκαλιά μου πάλι να σε φέρω
και θα σε φέρω
Μια επανάσταση σου λείπει
για να ταράξεις τα νερά
τα μάτια σου γεμάτα λύπη
τσιγάρο ανάβεις βιαστικά
Παίρνεις φωτιά
τα μαύρα γυαλιά
κάνεις να φύγεις, λυπάμαι μα είναι αργά
|
Kséro pos páli nióthis móni
sképsis trelés mazí sto nu
I monaksiá su se skotóni
tóra pu egó ime allu
Pernis fotiá,
mia tsánta variá
ma pístepsé me ine argá
Όpu ke na pas egó tha ‘me skiá su
prígkipas, kiríarchos mes sta ónira su
Όpu ke na pas egó tha kataféro
mes stin agkaliá mu páli na se féro
ke tha se féro
Mia epanástasi su lipi
gia na taráksis ta nerá
ta mátia su gemáta lípi
tsigáro anávis viastiká
Pernis fotiá
ta mavra gialiá
kánis na fígis, lipáme ma ine argá
|