|
Αχ πως μου `γινε
τα αλφάβητο του είναι μου
τραυλό
Που είναι αυτό το κεφαλάκι
που φυσούσε τον αυλό
που είχε το όνειρο το σώμα
μονοπάτι η αναπνοή
κι έναν κόσμο είχε ακόμα
των ανθρώπων η ζωή
Οπωσδήποτε παράθυρο
Οπωσδήποτε παράθυρο
Να βλέπω έξω
Να χαμογελώ
Οπωσδήποτε παράθυρο
Και ποιον δεν πήρα εγώ
Με το καλό
Οπωσδήποτε παράθυρο
Για να πιστέψω πάλι
από την αρχή
Οπωσδήποτε παράθυρο
Μπροστά σε μένα αλλάζει
μια εποχή
Αχ πως μου `γινε
τα αλφάβητο του είναι μου
τραυλό
και το μαύρο χαρακάκι
για τα σχέδια μου
στρεβλό
Ίσως να `φτασε η ώρα,
ίσως να `ρθε η στιγμή
να φυλάξω από την Πανδώρα
την ελπίδα στο κουτί
|
Ach pos mu `gine
ta alfávito tu ine mu
travló
Pu ine aftó to kefaláki
pu fisuse ton avló
pu iche to óniro to sóma
monopáti i anapnoí
ki énan kósmo iche akóma
ton anthrópon i zoí
Oposdípote paráthiro
Oposdípote paráthiro
Na vlépo ékso
Na chamogeló
Oposdípote paráthiro
Ke pion den píra egó
Me to kaló
Oposdípote paráthiro
Gia na pistépso páli
apó tin archí
Oposdípote paráthiro
Brostá se ména allázi
mia epochí
Ach pos mu `gine
ta alfávito tu ine mu
travló
ke to mavro charakáki
gia ta schédia mu
strevló
Ίsos na `ftase i óra,
ísos na `rthe i stigmí
na filákso apó tin Pandóra
tin elpída sto kutí
|
