|
Σε μέρα σκοτεινή διαβαίνεις μονοπάτι
και βρίσκεις πόρτα χαμηλή
και σε ψηλό παράθυρο τη στάμνα με νερό.
Και στο κατώφλι βάζεις μαντζουράνα
κι ανάβεις τέσσερα κεριά
ένα γι’ αυτό ν που έφυγε
ένα γι’ αυτό ν που γύρισε
το τρίτο για τη μάνα του φονιά
το τέταρτο για την Αγιά Βαρβάρα.
Κι όταν θα δεις καπνό
κι η στάχτη θα ρουφά την πολιτεία
και το καντήλι σβήσει μοναχό του
να πάρεις χόρτο που φυτρώνει σε γιαλό
και σ’ αλειτούργητη εκκλησιά
να κάτσεις και να κλάψεις.
Μια στη Λέρο, μια στη Νάξο, μια στην Αλικαρνασσό
κι Άγιοι Ανάργυροι να λες μεγάλοι και θαυματουργοί
ό, τι φεύγει να γυρίσει μόνο το κακό
μόνο το κακό μαντάτο κι η απάτη κι ο εχθρός
μόνο του ληστή το χέρι κι ο πικρός ο λόγος του
σε κορφές που δεν πατιούνται, στον απήγανο.
|
Se méra skotiní diavenis monopáti
ke vrískis pórta chamilí
ke se psiló paráthiro ti stámna me neró.
Ke sto katófli vázis mantzurána
ki anávis téssera keriá
éna gi’ aftó n pu éfige
éna gi’ aftó n pu girise
to tríto gia ti mána tu foniá
to tétarto gia tin Agiá Oarvára.
Ki ótan tha dis kapnó
ki i stáchti tha rufá tin politia
ke to kantíli svísi monachó tu
na páris chórto pu fitróni se gialó
ke s’ aliturgiti ekklisiá
na kátsis ke na klápsis.
Mia sti Léro, mia sti Nákso, mia stin Alikarnassó
ki Άgii Anárgiri na les megáli ke thafmaturgi
ó, ti fevgi na girísi móno to kakó
móno to kakó mantáto ki i apáti ki o echthrós
móno tu listí to chéri ki o pikrós o lógos tu
se korfés pu den patiunte, ston apígano.
|
