Έπεσε σαν κεραυνός στη γειτονιά μας το μαντάτο
κι έκλεισαν τα μαγαζιά και τα σπιτάκια πάνω ως κάτω.
Ο καλύτερος ο φίλος
εβασίλεψε σαν ήλιος.
Της παρέας το στολίδι
πάει στ’ αγύριστο ταξίδι.
Πάει κι αυτός, πάει κι αυτός,
ο αϊτός και το λιοντάρι.
Τους ωραίους, μαύρη μοίρα,
μας τους παίρνεις άπονα.
Πάει κι αυτός, πάει κι αυτός,
κι απ’ τον κόσμο αυτόν θα πάρει
δυο λουλούδια, λίγα δάκρυα
και πολλά παράπονα.
Δάκρυα για τον λεβέντη μας τον φίλο δεν εγκρίνω.
Πέστε του τ’ αγαπημένο το τραγούδι του εκείνο
που ’λεγε και τραγουδούσε
στη γυναίκα π’ αγαπούσε
στο μεθύσι, στο κρασί του,
και ξαλάφρωνε η ψυχή του.
|
Έpese san keravnós sti gitoniá mas to mantáto
ki éklisan ta magaziá ke ta spitákia páno os káto.
O kalíteros o fílos
evasílepse san ílios.
Tis paréas to stolídi
pái st’ agiristo taksídi.
Pái ki aftós, pái ki aftós,
o aitós ke to liontári.
Tus oreus, mavri mira,
mas tus pernis ápona.
Pái ki aftós, pái ki aftós,
ki ap’ ton kósmo aftón tha pári
dio luludia, líga dákria
ke pollá parápona.
Dákria gia ton levénti mas ton fílo den egkríno.
Péste tu t’ agapiméno to tragudi tu ekino
pu ’lege ke traguduse
sti gineka p’ agapuse
sto methísi, sto krasí tu,
ke ksaláfrone i psichí tu.
|