Στο παγωμένο πάτωμα ξάπλωσα σε μιαν άκρη
και μοιάζουμε δύο άτομα ψυχή και σώμα στάχτη.
Στο παγωμένο πάτωμα βρίσκομαι εδώ πέρα,
ούτε που το κατάλαβα πως πέρασε η μέρα.
Σ’ ένα πέλαγο κενό σε ζητώ,
μα δεν είσαι εδώ, μα δεν είσαι εδώ.
Σ’ ένα σώμα πια νεκρό κατοικώ,
δε νιώθω αν ζω, δε νιώθω αν ζω.
Στο παγωμένο πάτωμα κατάχαμα κοιμάμαι
και μοιάζει με ελάττωμα που ακόμα σε θυμάμαι.
Στο παγωμένο πάτωμα νιώθω ψύχρα να κάνει
και μ’ ένα βλέμμα ανέκφραστο κοιτάζω το ταβάνι.
|
Sto pagoméno pátoma ksáplosa se mian ákri
ke miázume dío átoma psichí ke sóma stáchti.
Sto pagoméno pátoma vrískome edó péra,
ute pu to katálava pos pérase i méra.
S’ éna pélago kenó se zitó,
ma den ise edó, ma den ise edó.
S’ éna sóma pia nekró katikó,
de niótho an zo, de niótho an zo.
Sto pagoméno pátoma katáchama kimáme
ke miázi me eláttoma pu akóma se thimáme.
Sto pagoméno pátoma niótho psíchra na káni
ke m’ éna vlémma anékfrasto kitázo to taváni.
|