|
Σ’ αυτού του κόσμου το σκοτάδι,
Που να `βρει πια ανατολή,
Λείπει της μάνας του το χάδι
Και του πατέρα το φιλί.
Παιδί που διώξανε οι σφαίρες ,
Που να `βρει τόπο να σταθεί,
Σφαγές του μίσους και φοβέρες,
Συμπόνια πως και που να βρει,
Η πείνα όταν τον θερίζει
Και κίνδυνο παντού αντικρίζει .
Ανάσα μόνη του κι ελπίδα,
Απλών ανθρώπων η καρδιά,
Λάμπει σαν ήλιου ηλιαχτίδα,
Φέρνει το φως μες στη ματιά.
Κάθε παιδί ήλιου ‘λιαχτίδα
το χαμογέλιο του και μια αυγή,
εκείνο τ’ αύριο ειν’ η ελπίδα,
σπόρος που ζει σ’ αυτή τη γη,
το κλάμα ακούστε , τη φωνή του
και αγκαλιάστε την ψυχή του.
Ακούστε όλοι τις φωνές τους,
Του πόλεμου παιδιά μιλούν,
Η φτώχεια δέρνει τις ζωές τους,
Χιλιάδες γύρω τους πεινούν.
Παιδί που διώξανε οι σφαίρες ,
Που να `βρει τόπο να σταθεί,
Σφαγές του μίσους και φοβέρες,
Συμπόνια πως και που να βρει,
Η πείνα όταν τον θερίζει
Και κίνδυνο παντού αντικρίζει
|
S’ aftu tu kósmu to skotádi,
Pu na `vri pia anatolí,
Lipi tis mánas tu to chádi
Ke tu patéra to filí.
Pedí pu dióksane i sferes ,
Pu na `vri tópo na stathi,
Sfagés tu mísus ke fovéres,
Sibónia pos ke pu na vri,
I pina ótan ton therízi
Ke kíndino pantu antikrízi .
Anása móni tu ki elpída,
Aplón anthrópon i kardiá,
Lábi san íliu iliachtída,
Férni to fos mes sti matiá.
Káthe pedí íliu ‘liachtída
to chamogélio tu ke mia avgí,
ekino t’ avrio in’ i elpída,
spóros pu zi s’ aftí ti gi,
to kláma akuste , ti foní tu
ke agkaliáste tin psichí tu.
Akuste óli tis fonés tus,
Tu pólemu pediá milun,
I ftóchia dérni tis zoés tus,
Chiliádes giro tus pinun.
Pedí pu dióksane i sferes ,
Pu na `vri tópo na stathi,
Sfagés tu mísus ke fovéres,
Sibónia pos ke pu na vri,
I pina ótan ton therízi
Ke kíndino pantu antikrízi
|
