Καθίσαμε πάλι
απάτη μεγάλη
μια ακόμα καινούρια αρχή
η αγάπη που μοιάζει
ταβάνι που στάζει
πριν καν ξεκινήσει η βροχή
Θα βγω μ’ ένα γέλιο στο δρόμο
παλτό ανοιχτό κι ας κρυώνω
μπορώ κι έχω όλο το χρόνο
να ζήσω για μένα και μόνο
Ονόματα αλλάζει
σαλπάρει, βουλιάζει
κοιτάμε κι οι δυο συνεπείς
σ’ αυτό που μας δένει
που ο χρόνος ξεπλένει
κι απλά δεν αντέχεις να δεις
Κουράστηκες ίσως
το πάθος, το μίσος
κουράστηκα μόνη κι εγώ
η ώρα περνάει
κι ο κύκλος χωράει
τον ένα μονάχα απ’ τους δυο
|
Kathísame páli
apáti megáli
mia akóma kenuria archí
i agápi pu miázi
taváni pu stázi
prin kan ksekinísi i vrochí
Tha vgo m’ éna gélio sto drómo
paltó anichtó ki as krióno
boró ki écho ólo to chróno
na zíso gia ména ke móno
Onómata allázi
salpári, vuliázi
kitáme ki i dio sinepis
s’ aftó pu mas déni
pu o chrónos ksepléni
ki aplá den antéchis na dis
Kurástikes ísos
to páthos, to mísos
kurástika móni ki egó
i óra pernái
ki o kíklos chorái
ton éna monácha ap’ tus dio
|